Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

23 Οκτ 2012

Η φασιστικοποίηση της «επίσημης» πολιτικής του συστήματος, τροφοδοτεί το νέο-ναζιστικό φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής»

Μια ολοένα και πιο μελανή πραγματικότητα ζει καθημερινά, ο λαός. Τα ξένα και ντόπια αφεντικά, και οι κυβερνήσεις - διαχειριστές ενός συστήματος, σε βαθιά κρίση, ισοπεδώνουν καθημερινά, κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών, στερούν απ΄ το λαό, τους ίδιους τους στοιχειώδεις όρους της ζωής του. Ταυτόχρονα, η επιβολή της πολιτικής των μνημονίων, των απανωτών βάρβαρων μέτρων, των μαζικών απολύσεων και της εξαθλίωσης, απαιτεί, την ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, σκλήρυνση κι αναβάθμιση της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής απέναντι στον «εχθρό – λαό», την τρομοκράτησή του, με ΜΑΤ, Ομάδες «Δίας» και «Δέλτα», τους ξυλοδαρμούς και τις προσαγωγές ή συλλήψεις, τα χημικά, το νέο τεχνικό εξοπλισμό καταστολής, τα νέα νομοθετικά πλαίσια απαγορεύσεων, τις διώξεις, τις «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» και τις διαφόρων τύπων «εκτροπές». Μια ολόκληρη διαδικασία φασιστικοποίησης δηλαδή, που θέτει στο στόχαστρό της, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους απεργούς, τους αγωνιζόμενους κατοίκους γειτονιών, τη νεολαία, τους μετανάστες.
Πάνω στο έδαφος αυτής της κρίσης, της γενικευμένης ανεργίας, του ξεπουλήματος της χώρας, στα ξένα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, και με δεδομένη την αποσυγκρότηση του εργατο-λαϊκού κινήματος, και τις ανεπάρκειες της αριστεράς, εμφανίστηκε, κάνει δουλειά, κι αποκτά ερείσματα στο λαό και στη νεολαία, και το φασιστικό φαινόμενο. Κι αν από τη μια, αποτελεί γέννημα της κρίσης αυτής, απ’ την άλλη, η προπαγάνδα και η δράση του, τροφοδοτούνται απ΄ την επίσημη πολιτική που ακολουθεί το σύστημα. Ως συμπλήρωμα της πολιτικής αυτής.
Υπηρετώντας το εξαρτημένο καπιταλιστικό σύστημα στη χώρα μας, το φασιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής» («αδελφό» κόμμα των εγκληματιών της Κου Κλούξ Κλάν, της υπερατλαντικής ιμπεριαλιστικής μητρόπολης, και απόγονος των γερμανών ναζί κατακτητών της χώρας μας):
• Διοχετεύει το δηλητήριο του «διαίρει και βασίλευε», απέναντι στους μετανάστες εργάτες, που «μας παίρνουν τις δουλειές», αποκρύπτοντας τους πραγματικούς υπαίτιους, τόσο της μετανάστευσης – τους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστές – όσο και της ανεργίας και της εξαθλίωσης, τους καπιταλιστές και εκμεταλλευτές του λαού μας. Επιδίδεται σε δολοφονικές επιθέσεις, ξυλοδαρμούς και τρομοκράτηση ελλήνων και μεταναστών, με την κάλυψη ή και συνεργασία, της αστυνομίας. Φτάνει μέχρι και να στοχοποεί, τα παιδιά των μεταναστών, στους παιδικούς σταθμούς, συνεπής στο δρόμο που χάραξε, ο… Σαμαράς.
• Με προκάλυμμα την εύρεση «δουλειάς, μόνο για έλληνες ανέργους», ιδρύει δουλεμπορικές «Μ.Κ.Ο.», για «εργαζόμενους», με μισθούς πείνας, χωρίς σύμβαση κι ασφάλιση, προσφέροντας έτσι τα μέγιστα, τους καπιταλιστές και στην επίθεση, απέναντι στις εργασιακές σχέσεις, που κλιμακώνει το σύστημα.
• Στοχοποιεί αριστερούς αγωνιστές, μέλη οργανώσεων και συλλογικοτήτων, όλους όσους θα «τολμήσουν» να ορθώσουν λόγο απέναντι της, όλους όσους τολμήσουν ν΄ αντισταθούν στην επίθεση (όπως οι κάτοικοι στις Σκουριές Χαλκιδικής, για παράδειγμα), τους εργαζόμενους που θ΄ απεργήσουν και θα διαδηλώσουν, τους μαθητές που θα καταλάβουν το σχολείο τους, όλους όσους, με τους αγώνες τους, θέτουν υποτίθεται, σε κίνδυνο την… «εθνική» οικονομία.
Απέναντι στην αντιδραστική αυτή εφεδρεία, του συστήματος της καταπίεσης κι εκμετάλλευσης, όσο και στη συνολικότερη φασιστικοποίηση της πολιτικής του συστήματος, να δυναμώσουμε ένα πλατύ μαζικό λαϊκό κίνημα, που χωρίς ν΄ αφήνει αναπάντητες τις προκλήσεις τους, θ΄ αποκαλύπτει στα μάτια του λαού, της νεολαίας, των ανέργων, τον πραγματικό αντιλαϊκό και ακραία συστημικό χαρακτήρα του σημερινού φασισμού.

ΜΑΖΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ!

ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ!

ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ, ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ, ΤΟΥ ΑΝΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ!

ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΙΚΟΙ!




21/10/2012

21 Οκτ 2012

Συγκρότηση Αντιφασιστικής Δικτύωσης στην Ξάνθη

Η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής, η είσοδός της στο κοινοβούλιο, η ακροδεξιά-εθνικιστική ρητορεία με «αντισυστημικές ενέσεις», τα πογκρόμ σε μετανάστες, η σχέση της με την τρομοκρατική στροφή του συστήματος συνολικά, είναι ένα νέο, αλλά συγχρόνως πολύ παλιό φαινόμενο.
Όπως σε ολόκληρη τη χώρα έτσι και στην Ξάνθη, η παρουσία της ΧΑ από το καλοκαίρι και μετά έχει γίνει πιο έντονη από ποτέ. Μέσα στο συνολικό κλίμα ανόδου, η αφορμή για τη μαζική τους εμφάνιση, ήταν η δημιουργία κέντρου κράτησης μεταναστών στη βιομηχανική περιοχή της πόλης. Η συνολικότερη ξενοφοβική ρητορεία και η στοχοποίηση των μεταναστών (από την επίσημη πολιτική) άνοιξαν τον δρόμο για τη δημιουργία κλίματος ανοχής και στήριξης (από μικρή μερίδα πολιτών, προς το παρόν) των φασιστοειδών.
Η συνέχεια κλιμακούμενη. Ξεκινούν ετοιμασίες για να ανοίξουν γραφεία σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης, επιτίθενται σε μέλη της ΚΕΡΦΑ σε αντιφασιστική αφισοκόλληση, επίσης επιθέσεις είχαμε σε νεολαίο της μειονότητας, σε τζαμί, ενώ την τελευταία εβδομάδα επίθεση δέχθηκαν νεολαίοι στο κέντρο της πόλης.
Οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω γεγονότα από την πλευρά του κινήματος ήταν άμεσες και αποστομωτικές, με αποτέλεσμα η κλιμακούμενη άνοδος της “παρέμβασής” τους να ανακοπεί (προσωρινά, έστω). Η επίθεση στα μέλη της ΚΕΡΦΑ κατέληξε στα δικαστήρια με απόφαση καταδικαστική για τον τραμπούκο φασίστα. Την ίδια ώρα γύρω στους 100 αγωνιστές αντιφασίστες έδιναν δυναμικό «παρών» έξω και μέσα στα δικαστήρια. Οι επιθέσεις σε νεολαίους απαντήθηκαν επίσης άμεσα και δυναμικά από πλήθος κόσμου.
Οι άμεσες και γρήγορες απαντήσεις, ενώ είναι απαραίτητες, είναι η μισή απάντηση στο ζήτημα. Η άλλη μισή βρίσκεται στη δημιουργία σταθερών σχέσεων και δεσμών με τον λαό της πόλης. Η ανάδειξη της αντιφασιστικής κατεύθυνσης του κινήματος και η σύνδεσή της με τη συνολικότερη βάρβαρη επίθεση. Το δέσιμο της αντιφασιστικής πάλης με τις συνολικότερες αντιστάσεις και αγώνες του λαού και της νεολαίας.
Σε αυτή την κατεύθυνση η Πρωτοβουλία Αντίστασης Ξάνθης απηύθυνε κάλεσμα προς όλες τις συλλογικότητες, οργανώσεις, στέκια, καθώς και σε ανένταχτους αγωνιστές [από το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ(μ-λ), μέχρι το Aυτόνομο Στέκι και τις αναρχικές ομάδες της πόλης] για τη συγκρότηση Αντιφασιστικής Δικτύωσης. Η παρουσία στην πρώτη προπαρασκευαστική συνέλευση ήταν σχεδόν απόλυτη (εκτός ΚΚΕ) και αρκετά μαζική. Το πιο σημαντικό που αναδείχθηκε ήταν η ανάγκη κομματιού της νεολαίας να δράσει κόντρα στον φασισμό και συνολικότερα στον εκφασισμό της κοινωνικής ζωής. Οι συμφωνίες πολλές, αλλά πολύ περισσότερες οι διαφωνίες (κυρίως με τον Α/Α χώρο). Η κατάληξη ήταν (χωρίς τον Α/Α χώρο) μια μαζική αντιφασιστική πορεία και μια ανοιχτή αντιφασιστική συνέλευση για τη συγκρότηση της Δικτύωσης με μαζικά χαρακτηριστικά για την Τρίτη 9/10.
Η προπαγάνδιση με κείμενο και αφίσα ήταν αρκετά μαζική. Στο κέντρο της πόλης, σε σχολεία, στην Πολυτεχνική Σχολή, σε εργασιακούς χώρους. Προσπάθεια επίσης έγινε σε όλες τις παρεμβάσεις να συμμετέχει αρκετός κόσμος, έτσι ώστε να φαίνεται η μαζικότητα και η αποφασιστικότητα των προσπαθειών μας προς τον λαό και συγχρόνως να μην αφήνονται περιθώρια τραμπουκισμού στα φασιστοειδή.
Στη διαδήλωση στις 9/10 συμμετείχαν πάνω από 300 αγωνιστές αντιφασίστες, κυρίως νέοι. Μετά το πέρασμα από μειονοτικές γειτονιές της πόλης, έγινε στάση στα γραφεία της ΧΑ και κατέληξε στο Εργατικό Κέντρο όπου πραγματοποιήθηκε μαζική συνέλευση. Μετά από μια αρκετά ενδιαφέρουσα κουβέντα, η συνέλευση κατέληξε στη συγκρότηση της Αντιφασιστικής Δικτύωσης Ξάνθης, ενώ όρισε τον τρόπο λειτουργίας, την πολιτική κατεύθυνση αλλά και τα νέα ραντεβού.
Το ΚΚΕ(μ-λ) συμμετείχε από την αρχή σε όλες τις διαδικασίες και έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τη συγκρότηση της Δικτύωσης. Παρενέβη αυτόνομα με κείμενο, ιδέες, προτάσεις, κατευθύνσεις, όπως επίσης και μέσω της Πρωτοβουλίας Αντίστασης στην οποία συμμετέχει. Η συνέχεια είναι μπροστά μας, ενώ το όλο εγχείρημα θα κριθεί στη σύνδεσή του με το μαζικό λαικό κίνημα και την αναπτυξη των μέτωπων πάλης του λαού και της νεολαίας.

ΠΡΟΚΛΗΣΗ Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗ ΣΑΜΟ

Την πρώτη της δημόσια εμφάνιση στη Σάμο επιδίωξε να πραγματοποιήσει η Χρυσή Αυγή την Κυριακή 7/10, με πρόσχημα τη λειτουργία του Κέντρου Κράτησης Μεταναστών. Η ανακοίνωση της φασιστικής συγκέντρωσης συνέπεσε με την πραγματοποίηση του διήμερου φεστιβάλ αντίστασης και αλληλεγγύης. Ήταν επόμενο να ανοίξει η συζήτηση στο πλαίσιό του για την ανάγκη μιας άμεσης απάντησης στη φασιστική πρόκληση. Η οργάνωση επέλεξε να θέσει ανοιχτά την ανάγκη να πραγματοποιηθεί μια πλατιά δημοκρατική αντιφασιστική συγκέντρωση την ίδια μέρα και ώρα, με τη συμμετοχή όλων των αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, των προοδευτικών συλλογικοτήτων, των σωματείων και των ανένταχτων αγωνιστών, έτσι ώστε να σπάσει στην πράξη ένα κλίμα μουδιάσματος που προκάλεσε η αναγγελία της Χρυσής Αυγής. Ειδικά σε ένα νησί με δημοκρατική παράδοση, που ακόμη και τα εκλογικά αποτελέσματα εμφανίζουν τα συνολικά ποσοστά της Αριστεράς στο 46%!
Συγκροτήθηκε επιτροπή με στόχο να προωθήσει το κάλεσμα σε κάθε κατεύθυνση και καλέστηκε ανοιχτή σύσκεψη στις 3/10. Στη σύσκεψη ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε με απόφαση να μη συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κινητοποίηση γίνει την ίδια μέρα και ώρα, απόφαση που είχε ήδη φροντίσει να δημοσιοποιήσει μέσω του τοπικού ραδιοφώνου από το πρωί της ίδιας μέρας, δημιουργώντας δεδομένα. Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν μόνο φαιδρά μπορούν να χαρακτηριστούν. «Οι αντισυγκεντρώσεις είναι αντισυνταγματικές», «οι αντισυγκεντρώσεις δεν έχουν καμία σχέση με την παράδοση του αριστερού κινήματος, αλλά αποτελούν πρακτική των φασιστών», «δεν θα έρθουμε ως κόμμα, αλλά ως άτομα», «θα γίνουν επεισόδια»… Το πόστο της συνεπούς αντιπολίτευσης δεν περιλαμβάνει ανοιχτή αντιπαράθεση με το φασισμό και το σύστημα! Το ΚΚΕ δεν εμφανίστηκε καθόλου, ενώ σε πρώτη φάση είχε δεχτεί να συμμετάσχει στη σύσκεψη. Η πρόφαση για τη μη συμμετοχή του ήταν ότι το αντιφασιστικό μέτωπο από μόνο του είναι πολύ ρηχό αν δεν συνδυαστεί με τον αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό…
Επιμείναμε στην πρότασή μας για μια πλατιά αντιφασιστική συγκέντρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, εκτιμώντας ότι κάθε άλλη κίνηση ενισχύει τη λογική των άκρων. Η απόλυτη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η επιδεικτική απουσία του ΚΚΕ δυναμίτισαν αυτή τη δυνατότητα.
Η πραγματοποίηση τελικά μιας συγκέντρωσης λίγων δεκάδων ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, με ακτιβίστικο περιεχόμενο και με συνθήματα εκτόνωσης αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να αποτελέσει την απάντηση που απαιτείται. Επιδιώχτηκε να αξιοποιηθεί από τα τοπικά μέσα για να αναδειχθεί η θεωρία των άκρων.
Θετική ήταν η εξέλιξη πως η φασιστική συγκέντρωση της ΧΑ ήταν τελείως άμαζη (30 άτομα), το ίδιο και μια ανάλογη που πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες αργότερα για το ίδιο ζήτημα από τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Το ζήτημα παραμένει και από την πλευρά μας θα επιμείνουμε να παλεύουμε στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός πλατιού αντιφασιστικού μετώπου.

Πανελλαδικό συντονιστικό Αγωνιστικών Κινήσεων

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το Πανελλαδικό Συντονιστικό των Αγωνιστικών Κινήσεων στην ΑΣΟΕΕ στις 6-7 Οκτώβρη στην Αθήνα. Παρευρέθηκαν δεκάδες συναγωνιστές από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ιωάννινα, Χανιά, Ηράκλειο, Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Σέρρες, Θήβα και Σάμο οι οποίοι μετέφεραν μια εικόνα από τις σχολές τους αλλά και ευρύτερα από την κατάσταση στις πόλεις τους. Το Συντονιστικό επίσης χαιρέτισε η Πορεία.
Το διήμερο των συζητήσεων άνοιξε ζητήματα που απασχολούν σήμερα κάθε νεολαίο, ξεδίπλωσε προβληματισμούς και έδωσε ερεθίσματα να ξεκινήσει μια σειρά τοποθετήσεων από πολλούς συναγωνιστές. Πιο συγκεκριμένα, την πρώτη μέρα συζητήθηκε η συνολικότερη κατάσταση στην κοινωνία, η βάρβαρη επίθεση δηλαδή που δεχόμαστε από τα ξένα και ντόπια αφεντικά. Η συνολικότερη φασιστικοποίηση της κοινωνίας με την τρομοκρατία και την άγρια καταστολή που εξαπολύει αυτό το σάπιο σύστημα αλλά και με τη φασιστική και ρατσιστική δράση της Χρυσής Αυγής ως ακραία έκφρασή της. Μεγάλο μέρος της κουβέντας αποτέλεσε το χτύπημα στην παιδεία, κομμάτι της αντιλαϊκής επίθεσης που έρχεται να προσαρμόσει τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ στην πραγματικότητα του Μνημονίου. Μια μαύρη πραγματικότητα που προκάλεσε τις συζητήσεις για την αδράνεια του φοιτητικού κινήματος τη χρονιά που μας πέρασε και τη στάση των δυνάμεων μέσα στις σχολές. Γι’ αυτό λοιπόν εξετάστηκε το πώς κινούμαστε εμείς από εδώ και πέρα, θέτοντας τους βασικούς στόχους και τις κατευθύνσεις για την επόμενη περίοδο.
Η ανάγκη μας λοιπόν να χαράξουμε στη νεολαία το δρόμο της αντίστασης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης μακριά από λογικές ανάθεσης, ήττας και συνδιαλλαγής άνοιξε το ζήτημα της συμμετοχής των Αγωνιστικών Κινήσεων στην Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Μια πρωτοβουλία στην οποία θα μπορεί να συμμετάσχει όχι μόνο η σπουδάζουσα νεολαία σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, όπου και παρεμβαίνουμε, αλλά και η νεολαία που λόγω των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση και της συνολικότερης επίθεσης δεν μπορεί να τελειώσει το σχολείο ή να μπει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ακούστηκαν λοιπόν αρκετές απόψεις για το πώς προχωράμε από εδώ και πέρα μέσω αυτής της πρωτοβουλίας, αναφέροντας τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του μετώπου δράσης που καλούμαστε να υποστηρίξουμε και να παλέψουμε μέσα στους συλλόγους μας.
Τέλος, συζητήθηκε η λειτουργία και ο ρόλος του Πανελλαδικού Γραφείου όπου και διαπιστώθηκε πως με το άπλωμά μας κατά τόπους η ανάγκη για την οργανωτική και την πολιτική ενιαιοποίησή μας
είναι μεγαλύτερη. Το γραφείο, λοιπόν, έχοντας μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα από τα σχήματα πανελλαδικά, τα οποία αποτελούν τα κύτταρα των Αγωνιστικών Κινήσεων, μπορούν να τα συντονίζουν αλλά και να τα καθοδηγούν χωρίς να καπελώνουν κανένα από αυτά. Το διήμερο έληξε με την ψήφιση του νέου οργάνου από το σώμα.
Με τα εφόδια λοιπόν που κάθε συναγωνιστής πήρε μετά από αυτή την πλούσια συζήτηση, στην οποία αναδείχτηκαν πολλά ζητήματα και ακούστηκαν πολλές απόψεις, μπορεί να συμβάλει δυναμικά στην οργάνωση του συλλόγου του. Να δημιουργήσει γερές βάσεις για την οικοδόμηση ενός μαζικού, ανυποχώρητου φοιτητικού κινήματος που μαζί με το λαό να προχωρήσει σε σημαντικές νίκες.

ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Κατά τη διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης του συλλόγου φοιτητών Ιατρικής Αθήνας στις 3/10, ομάδα μπράβων και φασιστών έκανε την εμφάνισή της στη σχολή, κυνήγησε και στοχοποίησε επί του προσωπικού μέλη του συλλόγου, με φανερό σκοπό να διαλύσει τη διαδικασία, όπως και έγινε. Η επίθεση οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε από μέλη της Νέας Προοπτικής, η οποία είναι η πρώτη δύναμη στη σχολή, γνωστή για τις αντιδραστικές συνδιαλλαγές της με το καθηγητικό κατεστημένο και για την υπηρέτηση των πολιτικών του συστήματος μέσα στη σχολή, από κοινού με ΔΑΠ-ΠΑΣΠ.
Τη στιγμή που ο λαός στενάζει κάτω από την επιβολή των Μνημονίων και των αντιλαϊκών πολιτικών, όταν, παράλληλα, προωθείται η κατάργηση κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, με το νόμο-πλαίσιο και τα μέτρα του νέου πακέτου της τρόικας, τέτοιες πρακτικές είναι ξεκάθαρο σε τι στοχεύουν: στην τρομοκράτηση του λαού και της νεολαίας, στην αποτροπή τους από το να αγωνιστούν για το παρόν και το μέλλον τους, στο χτύπημα των δημοκρατικών οργάνων και διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων, των Γενικών Συνελεύσεων και του Ασύλου. Δεν αποτελούν παρά κομμάτι του παζλ της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που προωθεί το σύστημα και της περιστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών ελευθεριών του λαού.
Την Πέμπτη 11/10 πραγματοποιήθηκε εξ αναβολής Γενική Συνέλευση του συλλόγου, στην οποία εκτός από τα «καυτά» ζητήματα της συγκυρίας, όπως τα νέα μέτρα που θέλει να ψηφίσει η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ υπό τις εντολές της τρόικας και η εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο, συζητήθηκε και καταδικάστηκε αποφασιστικά το γεγονός από την πλειοψηφία των φοιτητών. Επίσης, τέθηκε θέμα διαγραφής από το σύλλογο μέλους της Νέα Προοπτικής που συμμετείχε στην επίθεση, τοποθετώντας τον εαυτό του εκ των πραγμάτων εκτός συλλόγου, στον οποίο δεν χωράνε φασιστικές απόψεις και πρακτικές, όπως και σε κανένα σύλλογο. Αν και το ψήφισμα για τη διαγραφή του υπερψηφίστηκε από το σώμα της Συνέλευσης, δεν συγκεντρώθηκε η απαιτούμενη πλειοψηφία για να προχωρήσει, ενώ πάρθηκε απόφαση για διήμερη κατάληψη της σχολής.
Οι λαϊκοί και νεολαιίστικοι αγώνες θα είναι αυτοί που θα έχουν τον τελευταίο λόγο και θα τσακίσουν το φασισμό σε όλες του τις εκφράσεις!

Καταργούν τη δωρεάν μετακίνηση μαθητών Κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών σε πολλές περιοχές

Το σύνολο των δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν μετά από ενάμιση αιώνα αγώνα και σκληρής ταξικής πάλης είναι στο στόχαστρο. Παράλληλα με την εξαθλίωση, την ανεργία και την συντριβή κάθε δικαιώματος, ξηλώνονται και οποιεσδήποτε κοινωνικές κατακτήσεις που αφορούν την περίθαλψη του λαού και την παιδεία των παιδιών του.
Τα σχολεία φυτοζωούν κάτω από την οικονομική ασφυξία που έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις από κοινού με την ΕΕ και την τρόικα. Ολο και πιο δραματικές ελλείψεις παρουσιάζονται στη λειτουργία τους. Η αντιδραστική αλλαγή του θεσμικού πλαισίου του «Καλλικράτη» εξυπηρέτησε με ακρίβεια τους σχεδιασμούς αυτούς.
Σε αυτό το πλαίσιο, σε όλη τη χώρα καταργείται ουσιαστικά και de facto (μέσω της έλλειψης χρηματοδότησης) η δωρεάν μετακίνηση μαθητών σε περιοχές όπου η μετακίνηση αυτή είναι απαραίτητη. Σε περιοχές της επαρχίας, η κατάσταση είναι δραματική καθώς πολλοί μαθητές δεν έχουν άλλη δυνατότητα να πάνε στο σχολείο τους. Με δυο λόγια η κατάργηση της δωρεάν μετακίνησης πετάει χωρίς δεύτερη κουβέντα τους μαθητές αυτούς έξω από τα σχολεία!
Το ζήτημα «καίει» πραγματικά χιλιάδες οικογένειες ειδικά στην επαρχία αλλά και στην περιφέρεια της Αθήνας και των μεγάλων αστικών κέντρων καθώς και τα μουσικά και ειδικά σχολεία. Συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι ότι σε πολλές περιοχές της χώρας έχουν γίνει κινητοποιήσεις μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών για να ανατρέψει την κατάργηση της δωρεάν μετακίνησης μαθητών.

Δυτική Αττική
Στις 10/10 πραγματοποιήθηκε μαζικότατη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των σχολείων της Δυτικής Αττικής ενάντια στην κατάργηση της μεταφοράς των μαθητών από και προς τα σχολεία τους. Οι εκπαιδευτικοί, δίπλα σε γονείς και μαθητές διατράνωσαν τη θέληση τους να παλέψουν για ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ.
Η συγκέντρωση είχε αποφασιστεί σε συσκέψεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλους τους δήμους της περιοχής που καλύπτει η Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αττικής και ο Σύλλογος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, μετά από πρωτοβουλία τους, με μεγάλη συμμετοχή εκπαιδευτικών-μαθητών και γονέων. Οι γονείς που εξέφρασαν έντονα τη δυσαρέσκειά τους προς τους υπεύθυνους φορείς, που δεν κατάφεραν να δώσουν όλο αυτό το διάστημα λύση για το πρόβλημα εκατοντάδων μαθητών της περιοχής, αποφάσισαν να στηρίξουν την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών στην Περιφέρεια Αττικής. Πούλμαν που ξεκίνησαν από κάθε κατεύθυνση της περιοχής μας, Μέγαρα, Νέα Πέραμο, Ελευσίνα, Ασπρόπυργο, συναντήθηκαν σε ένα ποτάμι διεκδίκησης έξω από την Περιφέρεια, φωνάζοντας συνθήματα και αποφασισμένοι να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στη δωρεάν μεταφορά, ενάντια στις προσπάθειες του Υπουργείου και του Κράτους να μετακυλίσουν το πρόβλημα και το κόστος στην πλάτη των οικογενειών των μαθητών μας,
Η αντιπεριφεριάρχης με γενικότητες απέφυγε να δώσει απάντηση στο πρόβλημα και το έριξε στο Υπουργείο που δεν έχει φροντίσει να καλύψει το κόστος, ξέροντας πολύ καλά ότι όλο αυτό δεν είναι παρά η εφαρμογή του Καλλικράτη στην Εκπαίδευση. Όλοι οι συγκεντρωμένοι εξέφρασαν την θέληση να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους μέχρι που να ικανοποιηθεί το αίτημα για τη μεταφορά των μαθητών.

Πειραιάς
Αντίστοιχη κινητοποίηση έγινε στις 11/10 στον Πειραιά, όπου το πρόβλημα αφορά σχολεία του Περάματος και της Ελευσίνας. Στην κινητοποίηση καλούσαν η Ομοσπονδία Γονέων Πειραιά και η ΕΛΜΕ Πειραιά. Τριακόσιοι περίπου μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί από το Πέραμα (όπου ο δήμος έκλεισε τα σχολεία και έβαλε πούλμαν), από το Μουσικό Σχολείο Πειραιά και από τα Ειδικά Σχολεία Πειραιά πήραν μέρος στην κινητοποίηση.
Ο Αντιπεριφερειάρχης φρόντισε να λείπει από το γραφείο του και σε τηλεφωνική επικοινωνία απέφυγε ουσιαστικά οποιαδήποτε δέσμευση.
Αντίστοιχα με τη Δυτική Αττική, εκφράστηκε και εδώ η θέληση για συνέχεια.

ΣΑΜΟΣ: 
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΗ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΠΕΤΥΧΕ ΝΙΚΗ!
Μια πρώτη σημαντική νίκη κατέγραψε ο αγώνας μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών για δωρεάν και ασφαλή μεταφορά των μαθητών. Ύστερα από τρεις εβδομάδες κινητοποιήσεων, με τα περισσότερα σχολεία κατειλημμένα από τους μαθητές ή σε αποχή, με συνεχείς συσκέψεις των συλλόγων γονέων μαζί με εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους, με τη συγκρότηση Συντονιστικής Επιτροπής από το Εργατικό Κέντρο, την ΕΛΜΕ και τους Συλλόγους Γονένων, με μαζικές πρωινές συγκεντρώσεις και πορείες σε Βαθύ και Καρλόβασι, ο αγώνας κατάφερε να νικήσει. Από την Πέμπτη 11/10 ξαναξεκίνησε η δωρεάν μεταφορά των μαθητών από το ΚΤΕΛ, ύστερα από συμφωνία που επιτεύχθηκε για σταδιακή αποπληρωμή των χρεών από την κυβέρνηση.
Αποδείχτηκε στην πράξη ότι, κόντρα σε λογικές υποταγής και συμμόρφωσης που παπαγάλιζαν πως το κράτος δεν έχει λεφτά και προσπαθούσαν να πείσουν να γίνει δεκτή η πρόταση για μισό εισιτήριο, η μαζική και επίμονη κινητοποίηση κατάφερε να επιβάλει το δίκαιο αίτημά της. Η ουσιαστική υποστήριξη του αγώνα από τους γονείς αποτέλεσε τον καταλύτη. Εργαζόμενοι γονείς, μεροκαματιάρηδες, άνεργοι, αγρότες από τα χωριά βρέθηκαν μαζί και συνειδητοποίησαν ότι δεν αντέχουν στις πλάτες τους ακόμη ένα οικονομικό βάρος, ότι είναι δικαίωμα αυτονόητο των παιδιών τους να πηγαίνουν καθημερινά στο σχολείο με ευθύνη του κράτους.
Δεν έλειψε η τρομοκρατία, ανοιχτή και συγκαλυμμένη. Ενδεικτικό το επεισόδιο ξυλοδαρμού αλλοδαπού μαθητή και της διευθύντριας του 2ου Γυμνασίου Βαθέως στο προαύλιο του κατειλημμένου σχολείου από αστυνομικό-γονέα ο οποίος, παρά την έκδοση αυτόφωρου εντάλματος, «διέφυγε» τη σύλληψη και θα ακολουθήσει τακτική δικάσιμος. Στο γενικό λύκειο Σάμου οι μαθητές απειλήθηκαν ότι αν δεν σταματήσουν την κατάληψη θα αναλάβει η Χρυσή Αυγή. Ακόμη και απειλητικά τηλεφωνήματα δέχτηκαν μέλη των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων προκειμένου να σταματήσουν να υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις.
Για το σύστημα και τους υποστηριχτές του, κάθε κινητοποίηση κόντρα στην πολιτική τους είναι ανεπιθύμητη. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα από το κίνημα και τον αγώνα σφυρηλατείται η πραγματική ενότητα, ο λαός αποκτά κουράγιο και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Αυτό είναι που προσπαθούν να αποφύγουν με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό και προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την επιτυχία της κινητοποίησης, εμφανίζοντας το αποτέλεσμα ως κίνηση καλής θέλησης (!) από την πλευρά του ΚΤΕΛ και όχι ως υποχώρηση του κράτους κάτω από την πίεση του αγώνα.
Η δωρεάν μεταφορά των μαθητών κερδήθηκε, αλλά όχι οριστικά! Απαιτείται εγρήγορση και αποφασιστικότητα. Η συγκρότηση της Συντονιστικής Επιτροπής απέδειξε ότι η κοινή δράση είναι αναγκαία, αλλά χρειάζεται η ουσιαστική συμμετοχή του καθενός και όχι φαεινές και συμβολικές κινήσεις που δεν λαμβάνουν υπόψη τη διάθεση και το επίπεδο συμφωνίας του κόσμου που πλαισιώνει τον αγώνα.

Μετά τις κινητοποιήσεις, ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι «θα προχωρήσει σε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου στην κατεύθυνση της επίλυσης του προβλήματος». Απομένει να δούμε αν είναι απλώς ένας κυβερνητικός ελιγμός με την πρόθεση να συσκοτίσει και να εκτονώσει τις κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη

Αναστολή... δωρεάν σίτισης και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Τέλος το δωρεάν φαγητό για χιλιάδες φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Η νέα χρονιά έφερε καινούργια, δραματική μείωση στους δικαιούχους σίτισης που σε ένα πανεπιστήμιο χιλιάδων πλέον φτάνουν μόνο τους 300! Αν αναλογιστεί κανείς ότι το φαγητό της φοιτητικής λέσχης κοστίζει 4,5 ευρώ (!) και το γεγονός ότι για να είσαι στους «300 τυχερούς» το εισόδημά σου δεν πρέπει να ξεπερνά τα 13.000 ευρώ το χρόνο, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του προβλήματος για τους φοιτητές του Π.Κ. Η κατάσταση έχει οδηγήσει σε άδειες λέσχες όπου δεν πατάει κανείς, με τον ιδιοκτήτη να απειλεί ότι θα τις κλείσει, αφήνοντας ξεκρέμαστους και τους 300 δικαιούχους και τους εργαζόμενους της λέσχης.
Αντίστοιχα προβλήματα με τη σίτιση υπάρχουν και στο ΤΕΙ Κρήτης αλλά και σχεδόν πια σε κάθε ίδρυμα της χώρας. Η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας τον εκβιασμό της χρηματοδότησης, προχωράει την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο βάζοντας παντού ταξικούς φραγμούς. Αυτό μάλλον δεν θέλει να το δει η διοίκηση του Π.Κ. που αποφάσισε λοκάουτ για μια μέρα για να γκρινιάξει για την υποχρηματοδότηση, αλλά παράλληλα βγήκε πρώτη να ορίσει ημερομηνία για την εκλογή συμβουλίων διοίκησης.
Έχουμε ξαναγράψει και σε άλλα φύλλα ότι αποτελεί πολιτική επιλογή της κυβέρνησης να χτυπήσει το δικαίωμα των φοιτητών να σπουδάσουν, φτιάχνοντας ένα πανεπιστήμιο γεμάτο ταξικούς φραγμούς. Αυτή την επιλογή έχουν αναλάβει να συγκαλύψουν τόσο επίσημοι φορείς (πρυτανεία) όσο και η ΔΑΠ. Η τελευταία, έχοντας ως οδηγό την τοποθέτηση της πρυτανείας (δεν έχουμε λεφτά), παρουσιάζει το ζήτημα της σίτησης ως λογιστικό παζλ που όταν μπουν όλα τα κομμάτια στη θέση τους θα ξαναέχουμε δωρεάν φαγητό. Μ’ αυτό αποσυνδέει τη σίτιση από το νόμο πλαίσιο και το νόμο από την επίθεση του συστήματος σε όλα τα λαϊκά δικαιώματα.
Φυσικά και δεν είναι έτσι. Δεν χρειαζόμαστε λογιστές για να νοικοκυρέψουν τα οικονομικά του ιδρύματος, αλλά μαζικό αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα για να διεκδικήσει πίσω τη δωρεάν σίτιση, να παλέψει ενάντια στο νόμο και συνολικά την κυβερνητική πολιτική. Αναγκαίο λοιπόν να ενεργοποιηθούν ξανά οι σύλλογοι τόσο για τα άμεσα προβλήματα όσο και ενόψει του απεργιακού ξεσηκωμού στις 18/10. Ήδη στις περισσότερες σχολές στο Π.Κ. έχει αρχίσει γύρος συνελεύσεων.

20 Οκτ 2012

Οι Γερμανοί ξανάρχονται ως φίλοι,
ενώ ο θεός αγαπάει το χαβιάρι

Οφείλουμε όλοι να βουρκώσουμε από συγκίνηση μπροστά σε τέτοια έκφραση ειλικρινούς αγάπης, φιλίας και... μεταμέλειας. Η καγκελάριος Μέρκελ δεν είναι τελικά εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού και γερμανικού... «ανθελληνισμού», όπως την παρουσίαζε η «περήφανη ελληνική δημοσιογραφία». Ούτε συζήτηση βέβαια αν είναι εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού, στυλοβάτης της πολιτικής διαρκούς λιτότητας και φανατικός «σκαπανέας» του ευρωπαϊκού και ιδιαίτερα του γερμανικού κεφαλαίου. Τελικά, η Μέρκελ είναι φίλη της Ελλάδας και του ελληνικού λαού για τον οποίο, όπως δηλώνει, «ματώνει» («αιμορραγεί» νυχθημερόν για το συμφέρον της Ελλάδας). Τα κίνητρα για αυτά τα αισθήματα «αδερφικής αγάπης και έρωτα» παραμένουν μέχρι στιγμής αδιευκρίνιστα, παρά τις πολλές «αναλύσεις» και τα ρεπορτάζ. Οι ασπασμοί σε ζωντανή μετάδοση αρκούν, οι «ρομαντικές» βολτίτσες του ζεύγους Μέρκελ-Σαμαρά αποστομώνουν τις κακές γλώσσες, η υπερπαραγωγή «φιλίας και αλληλεγγύης» μιλάει από μόνη της: η Μέρκελ, το γερμανικό κράτος και... οι Γερμανοί γενικότερα «είναι φίλοι μας». Έτσι θέλουν να πιστεύουμε τα τηλεοπτικά ρομάντζα. Το μέγεθος της κοροϊδίας, πέρα από οργή, προκαλεί και γέλια.
Πάντως, στο πλαίσιο της «ερωτικής εξομολόγησης» που έκανε η κ. Μέρκελ μας θύμισε την καταγωγή της. Προέρχεται από την Ανατολική Γερμανία και ξέρει τις δυσκολίες των «διαρθρωτικών αλλαγών». Προφανώς αναφέρεται στην τεράστια εμπειρία που απέκτησε συνεργώντας στο γιγαντιαίο πλιάτσικο κατά την ένωση της Γερμανίας. Στην αποκρατικοποίηση του... κράτους της ΛΔΓ και την παράδοση της ανατολικογερμανικής δημόσιας περιουσίας στους γερμανούς κεφαλαιοκράτες. Συγκριτικά με αυτό ίσως θεωρεί την Ελλάδα «εύκολη μπουκιά» (θα δούμε). Ορίστε ένα κίνητρο για αυτήν την «επίθεση φιλίας».
Προφανώς η επίσκεψη Μέρκελ σχετίζεται και με τη στήριξη της παραπαίουσας κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη και των βάρβαρων μέτρων. Μια κυβέρνηση που, αν και «έτοιμη για όλα», σκοντάφτει διαρκώς στα αλλεπάλληλα «βραχυκυκλώματα» των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στις ασυμφωνίες εντός τρόικας. Το αποτέλεσμα είναι το «μπαλάκι της συμφωνίας» να εκσφενδονίζεται πότε από το ΔΝΤ-ΗΠΑ, να χτυπά στην ΕΚΤ-Γερμανίας, να «πιάνεται» από την ΕΕ-Γαλλίας και να βρίσκει στόχο την Ελλάδα. Ενώ η δεμένη με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα ελληνική πλουτοκρατία ισορροπεί ελπίζοντας να αποφύγει μια ακόμη υποβάθμιση.
Σε κάθε περίπτωση η Μέρκελ και συνολικά ο γερμανικός ιμπεριαλισμός ιεραρχούν τις «προτιμήσεις» τους: πρωτίστως επιδιώκουν να εξασφαλίζουν τα δικά τους συμφέροντα εντός της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ αλλά και παγκόσμια. Εκτός τόπου και χρόνου κάθε εκτίμηση (νεοτροτσκιστική; υπέρ της παγκοσμιοποίησης; άρνηση του ιμπεριαλισμού;) ότι η Μέρκελ ήρθε ως «σύμμαχος της ελληνικής πλουτοκρατίας» (για να ενισχύσει, δηλαδή, την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητά της), όπως ισχυρίστηκε σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ (παραχωρώντας, δυστυχώς, το θέμα της ανεξαρτησίας της χώρας στη ρητορεία της Χ.Α). Γιατί σε κάθε συμμαχία κρατών υπάρχουν, λιγότερο ή περισσότερο, κερδισμένοι και ριγμένοι, εκτός κι αν πρόκειται όχι για συμμαχία αλλά για... συγχώνευση κρατών. Η πρόσδεση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας στα ευρωπαϊκά και γερμανικά συμφέροντα, πρόσδεση υποχρεωτική για την αναπαραγωγή του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού, δεν είναι θέμα «ραγιάδικης κουλτούρας» άλλα σχέση... εποικοδομητικής εξάρτησης (άσχετα αν γκρεμίζεται η κοινωνία), που διαμορφώνει και την ανάλογη «κουλτούρα».
Από την άλλη, η «εκλογική και κυβερνώσα» Αριστερά, με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει κάθε συμφέρον να δίνει όλο το φταίξιμο στην «κακιά» Μέρκελ, στην υποτακτικότητα των «μερκελιστών», στη «μοχθηρότητα» της Λαγκάρντ, στο νεοφιλελευθερισμό που κυριαρχεί στην ΕΕ, στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, στα σκάνδαλα της πολιτικής ελίτ, στην «άπιαστη» φοροδιαφυγή, στα δισεκατομμύρια ευρώ που «φυγαδεύονται» στο εξωτερικό, στο «ανίκανο» κράτος, στην ατιμωρησία κ.λπ. κ.λπ. που έφεραν τα μνημόνια και την τρόικα. Ενώ δεν σταματά να κινείται με κατεύθυνση το σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» (...για να εισπράξει την «πληρωμένη» απάντηση: μαζί τα φάγαμε!). Εχει συμφέρον να αναδεικνύει κυρίως την... ηθική διάσταση του ζητήματος. Είναι ο εύκολος δρόμος προς την κυβερνητική εξουσία. Έτσι νομίζουν.
Υπάρχουν μάλιστα και «αριστεροί ψάλτες» που, αναπαράγοντας τη μιντιακή «κατήχηση», φτάνουν στο σημείο πολιτικής ανωριμότητας να θεωρούν ότι η αποκάλυψη της διαφθοράς και της ενοχής του πολιτικού συστήματος είναι στοιχεία πιο αποφασιστικά για την ανατροπή του από την ίδια την καταστροφική πολιτική που επιφέρει το πολιτικό σύστημα. Οπότε για να πετύχει η ανατροπή στοχοποιείται η διαφθορά. Φοβερή στρατηγική! Μόνο που «έξω οι κλέφτες!» δεν είναι που φωνάζει πάντα και ο επόμενος κλέφτης;
Βέβαια, όλα τα παραπάνω περί διαφθοράς κ.λπ. υπάρχουν. Υπάρχουν σαν αποτέλεσμα και υποστηριχτικά σε ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που λειτουργεί και αναπαράγεται με την ασυγκράτητη εκμετάλλευση και κυριαρχία, που θησαυρίζει από τη φτώχεια, την κλοπή, την πείνα και την εξαθλίωση της εργατικής τάξης και του λαού.
Τα ερωτήματα βέβαια είναι άλλα και πρέπει να απαντηθούν με κάθε ειλικρίνεια και εντιμότητα. Υπάρχουν στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής επίθεσης τα περιθώρια για μια σχετικά άμεση και ομαλή πολιτική μετάβαση από το σάπιο σύστημα που οδηγεί στην κοινωνική καταστροφή σε μια άλλη κατάσταση προς όφελος και με πρωταγωνιστή το λαό; Υπάρχει το πολιτικό υποκείμενο για κάτι τέτοιο; Κάποιοι θεωρούν ότι υπάρχει. Είναι το κόμμα, η οργάνωση ή ο συνασπισμός στον οποίο είναι μέλη ή οπαδοί (τόσο απλά). Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι υπάρχει το κοινωνικό υποκείμενο, υπάρχει μια δύσκολη πορεία αναμετρήσεων και συγκρούσεων όπου αλλάζουν και ωριμάζουν οι συνειδήσεις, οι συνθήκες, όπου συγκροτείται ο λαός. Στην αντίθετη περίπτωση, θα «ευημερούμε» με τα... ληγμένα τρόφιμα για τους φτωχούς, που διατίθενται πλέον με ρύθμιση του υπουργείου Ανάπτυξης στα ράφια των σουπερμάρκετ. Σάπια τρόφιμα για τους φτωχούς, χαβιάρι για τους πλούσιους (βλέπετε, ο θεός αγαπάει το χαβιάρι).

Ανακοίνωση της ATIK: Όχι στον πόλεμο!
Αλληλεγγύη στο συριακό λαό!

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν εντείνει τη δράση τους στη Μέση Ανατολή και στη Συρία. Για να μπορέσουν να περάσουν την πολιτική τους οι ιμπεριαλιστές δίνουν σημαντικό ρόλο στο φασιστικό τουρκικό κράτος. Το τουρκικό κράτος έχει κινητοποιήσει μια «αντιπολίτευση ενάντια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Συρία» και ο πρωθυπουργός Ερντογάν προσπαθεί να εμφανιστεί στην κοινή γνώμη σαν υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η φασιστική κυβέρνηση του ΑΚΡ προκαλεί συνεχώς προβοκάτσιες για να ξεκινήσει ανοιχτό πόλεμο με τη Συρία.
Το τελευταίο επεισόδιο είναι ξεκάθαρο παράδειγμα. Στο μεθοριακό χωριό Ακτσάκαλε πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν από ρουκέτα που προήλθε από τα συριακά σύνορα. Η Τουρκία χρησιμοποιεί τώρα αυτό το γεγονός στο πλαίσιο της πολεμοκάπηλης πολιτικής της που σχεδιάζεται από τον ιμπεριαλισμό. Είναι πολύ πιθανό αυτή η βόμβα να ρίχτηκε από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές ή από την αντι-συριακή αντιπολίτευση στην Τουρκία, η οποία ενισχύεται από την κυβέρνηση του ΑΚΡ. Τώρα το τουρκικό κράτος προσφεύγει στον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ. Είναι ξεκάθαρο ότι η Τουρκία και οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το επεισόδιο στο Ακτσάκαλε για να ξεκινήσουν ανοιχτό πόλεμο ενάντια στη Συρία. Όλοι γνωρίζουμε ότι ένας πόλεμος ενάντια στη Συρία δεν θα βελτιώσει την κατάσταση των καταπιεσμένων Σύριων. Αντί για απελευθέρωση ο πόλεμος αυτός θα φέρει αίμα και εκμετάλλευση. Ο κύριος σκοπός του τουρκικού φασιστικού κράτους είναι να προελάσει στη Συρία. Αυτό δείχνει ότι ο φασισμός του Άσαντ είναι ένα πρόσχημα, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι ο Άσαντ και ο Ερντογάν υπήρξαν στενοί φίλοι που εφάρμοσαν κοινή πολιτική ενάντια στα προοδευτικά επαναστατικά κινήματα των δυο χωρών και ενάντια στο κουρδικό εθνικό κίνημα.
Για το λόγο αυτό δεν μπορούμε και δεν θα παραμείνουμε σιωπηλοί σ’ αυτήν την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και των λακέδων τους του τουρκικού κράτους. Την Πέμπτη (4/10/12) χιλιάδες λαού σ’ όλη την Τουρκία διαδήλωσαν ενάντια στην επικείμενη απόφαση του τουρκικού κοινοβουλίου για επέμβαση στη Συρία. Οι αστυνομικές δυνάμεις και οι τούρκοι εθνικιστές επιτέθηκαν στους διαδηλωτές. Ειρηνικοί διαδηλωτές συνελήφθησαν. Είναι καιρός να υψώσουμε τη φωνή μας και να διαμαρτυρηθούμε διεθνώς. Η αλληλεγγύη μας είναι προς το συριακό λαό και υπογραμμίζουμε ότι πρέπει να διαδηλώσουμε τόσο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το τουρκικό κράτος όσο και ενάντια στο συριακό κράτος.

Ζήτω η Διεθνής Αλληλεγγύη!
Έξω το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ από τη Μέση Ανατολή!

21ο Γενικό Συμβούλιο του ΑΤΙΚ (Συνομοσπονδία Τούρκων Εργατών στην Ευρώπη)

«Προαπαιτούμενες δράσεις» & «διαρθρωτικές αλλαγές»
Βαρβαρότητα χωρίς τέλος

Εν αρχή, ως γνωστόν, ην το χρέος. Κατά καιρούς ήταν το δημοσιονομικό έλλειμμα (που «εκτροχιάστηκε»), τα φορολογικά έσοδα (που «υστερούν»), τα χρηματικά διαθέσιμα (που «δεν επαρκούν»), η ευρωζώνη (που «θα μας διώξουν»), οι δόσεις της τρόικας (που «κινδυνεύουν»), οι μισθοί και οι συντάξεις (που «δεν θα πληρωθούν»), η αγορά και οι επιχειρήσεις (που «ασφυκτιούν»), η ρευστότητα των τραπεζών (που «στέρεψε») κ.λπ. Το τελευταίο διάστημα έχουμε τη δόση των 31,5 δισ. (που και αυτή επίσης «κινδυνεύει») η οποία για να εκταμιευτεί χρειάζεται το νέο πακέτο βάρβαρων μέτρων των 11,5 (που έγιναν ήδη 13,5 και όσο πάει…) δισ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, εσχάτως μας προέκυψαν και οι «προαπαιτούμενες δράσεις». Λίστα-ομοβροντία 89 «διαρθρωτικών αλλαγών» που πρέπει να ψηφιστούν άρον άρον, πακέτο με τα 13,5 δισ. προκειμένου να «ξεκλειδώσει» η πολυθρύλητη δόση. Η κυβέρνηση και τα επιτελεία της αποδεικνύονται παραγωγικότατοι στο να βάζουν διλήμματα, να εκβιάζουν, να αποπροσανατολίζουν και να τρομοκρατούν το λαό ώστε να περάσει με τις λιγότερες δυνατόν αντιδράσεις η μνημονιακή πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης.
Αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, αυξήσεις στη συμμετοχή των ασφαλισμένων στη φαρμακευτική δαπάνη, αυξήσεις στις εισφορές των ασφαλισμένων στον ΟΓΑ στα επίπεδα του ΕΟΠΥΥ, περικοπές των εφάπαξ (μέχρι και κατάργηση εάν υπάρχει έλλειμμα στα ταμεία), νέες συγχωνεύσεις νοσοκομείων, «ευέλικτο» ωράριο εργασίας κ.λπ. είναι μερικά μόνο από τα μέτρα που επείγεται να υλοποιήσει η κυβέρνηση για να τα παρουσιάσει στους επικυρίαρχους της ΕΕ και του ΔΝΤ. Μέτρα φωτιά που θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο τη ζωή των εργαζόμενων.
Οι 89 αυτές «διαρθρωτικές αλλαγές» παρουσιάζονται από τα επικοινωνιακά επιτελεία της κυβέρνησης σαν ουδέτερες μεταρρυθμίσεις, απλοί εκσυγχρονισμοί που κανέναν δεν θίγουν και κανένας δεν φέρνει αντίρρηση. Στην πραγματικότητα πρόκειται για επιταγές του δεύτερου Μνημονίου που οδηγούν σε περισσότερη φτώχεια το λαό και σε νέο σφαγιασμό τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του.
Με την καθιέρωση με νόμο των κατώτατων μισθών επιδιώκουν κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και τσεκούρωμα σε μισθούς και μεροκάματα, ώστε μέσα από την εξαθλίωση των εργαζόμενων να διαμορφωθούν νέες προοπτικές κερδοφορίας για το μεγάλο ντόπιο και –κυρίως– ξένο κεφάλαιο.
Με τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων, τον «εξορθολογισμό» των δαπανών υγείας, την αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στη φαρμακευτική δαπάνη, τις αυξήσεις στις εισφορές, τα χαράτσια κ.λπ. θα έχουμε νέες αιματηρές περικοπές στην υγεία, μετακύλιση μεγαλύτερου κόστους φαρμάκων και περίθαλψης στον ασθενή, παραπέρα κατεδάφιση της δημόσιας υγείας που θα γίνεται όλο και πιο δυσπρόσιτη, όλο και πιο ακριβή για τα λαϊκά στρώματα.
Με τη λεγόμενη «απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων», εκτός από τον αποπροσανατολισμό για τους πραγματικούς υπαίτιους της σημερινής κατάστασης επιχειρείται νέο χτύπημα των μικροεπαγγελματιών, σύνθλιψη των αυτοαπασχολούμενων και διαμόρφωση «ζωτικού χώρου» για τις μεγάλες εταιρείες και πολυεθνικές.
Με το επερχόμενο «νέο» φορολογικό νομοσχέδιο σχεδιάζεται κατάργηση όσων φοροαπαλλαγών απέμειναν, κλιμάκωση της φορολογικής αφαίμαξης του λαού, νέοι φόροι, «διεύρυνση» της φορολογικής βάσης (αγρότες, ακίνητα) κ.λπ. ώστε όλο και περισσότερος πλούτος να μεταφέρεται από τους «κάτω» προς τους «πάνω» και από τους «μέσα» προς τους «έξω».
Και μόνο σ’ αυτά να αρκεστούμε γίνεται φανερό ότι όχι μόνο η εργατική τάξη αλλά και οι αγρότες, οι μικροεπαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, όλα τα κομμάτια του λαού βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Και «βιάζεται» η αστική τάξη και η κυβέρνησή της να υλοποιήσει τα μέτρα-Αρμαγεδδών όχι για να προλάβει το Eurogroup της 18ης Οκτώβρη αλλά για να δώσει διαπιστευτήρια στους ιμπεριαλιστές και να εξασφαλίσει τη στήριξή τους ώστε να μπορεί να ελπίζει σε κάποιο ξεροκόμματο ως ανταμοιβή για την εκποίηση του λαού και της χώρας. Λαός και εργαζόμενοι έχουν άλλες «βιασύνες» και άλλες προτεραιότητες. Να οργανώσουν την πάλη τους για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα. Και να οικοδομήσουν μέσα από την κοινή δράση μέτωπο αντίστασης, αλληλεγγύης, διεκδίκησης και ανατροπής αυτής της βάρβαρης πολιτικής.

Ιωάννινα: Πεντάμηνα κοινωφελούς εργασίας

Όπως είναι γνωστό, μεγάλη κινητικότητα υπάρχει σε όλη την Ελλάδα στους εργαζόμενους με 5μηνες συμβάσεις που έχουν προσληφθεί από το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ μέσω προγράμματος ΕΣΠΑ. Η ΓΣΕΕ, που από όργανο πάλης των εργαζομένων ανέλαβε το ρόλο του εργοδότη (ενοικίαση εργαζομένων σε δήμους και περιφέρειες ανά την Ελλάδα με 25 ευρώ). Άξιος ο μισθός τους!
Έχουν περάσει λοιπόν 3 μήνες και οι εργαζόμενοι δεν έχουμε πληρωθεί, ενώ οι ανάγκες περισσεύουν. Μέσα λοιπόν από συγκεντρώσεις και συνελεύσεις και με τη βοήθεια των ΟΤΑ οι εργαζόμενοι αποφασίσαμε να κάνουμε επίσχεση εργασίας, με πολύ καλή συμμετοχή, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα. Έγιναν παραστάσεις διαμαρτυρίας στο δήμαρχο, τον περιφερειάρχη και στο γεν. γραμματέα (κυβερνητικό εκπρόσωπο). Όλοι τους λοιπόν αυτοί είναι με τους εργαζόμενους, φραστικά. Αλλά όταν οι εργαζόμενοι πήραν απόφαση για επίσχεση εργασίας άρχισαν να τρομοκρατούν και να εκβιάζουν για να γυρίσουμε στις δουλειές.
Βλέπουμε λοιπόν πως και σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, οι εργαζόμενοι κάνουν προσπάθεια να απαντήσουν στην απλήρωτη εργασία, την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Είναι θετικά τα μηνύματα. Όλο και πιο πολύς κόσμος παίρνει το δρόμο του αγώνα. Είναι η μόνη διέξοδος για να μπει φραγμός σε αυτή την πρωτοφανή επίθεση που εκπορεύεται από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την κυβέρνησή τους.
Τη στιγμή που γραφόταν το άρθρο, κάτω από την πίεση των εργαζομένων οι τοπικοί «άρχοντες» ζορίζονταν και τα τηλέφωνα έπαιρναν φωτιά στη ΓΣΕΕ και στο υπουργείο Εργασίας. Η ενημέρωση που έχουμε είναι ότι σε 2 με 3 μέρες θα πληρωθούμε. Συνεχίζουμε την επίσχεση και περιμένουμε.

Αποθεματικότητα

Είναι γνωστό ότι το αποθεματικό νόμισμα, δηλαδή το νόμισμα που παγκόσμια λειτουργεί ως νομισματικό μέσο στις αγοραπωλησίες εμπορευμάτων και ως συναλλαγματικό απόθεμα γενικότερα, ήταν (και είναι) το νόμισμα μιας χώρας που ηγούνταν του δυτικού καπιταλιστικού στρατοπέδου. Όλες, π.χ., οι αγοραπωλησίες των υγρών καυσίμων τιμολογούνται σε δολάρια.
Με την εμφάνιση του ευρώ οι νομισματικοί συσχετισμοί άλλαξαν αρκετά αλλά χωρίς να αμφισβητούν την αποθεματική πρωτοκαθεδρία του δολαρίου, αν και το ευρώ διήνυσε και διανύει ήδη μια πορεία ως το δεύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα (σε κάποιες μάλιστα συναλλαγές ορισμένοι εκτιμούν ότι έχει περάσει στην πρώτη θέση).
Η υψηλή αποθεματικότητα ενός νομίσματος, πέρα από τον πολιτικό αντίκτυπο που έχει όσον αφορά την επιβεβαίωση της ισχύος της ιμπεριαλιστικής χώρας που το εκδίδει, εξασφαλίζει και ευνόητα κέρδη στις παγκόσμιες συναλλαγές, αφού αυτές πραγματοποιούνται με βάση τη δική του ισοτιμία, αλλά και στις αγορές χρήματος επίσης.
Μ’ αυτή την έννοια, όσοι απομονώνουν το (υπαρκτό) κέρδος των γερμανικών εξαγωγών από ένα «αδύναμο» ευρώ δεν βλέπουν το γεγονός ότι ένα ευρώ που χάνει την αξία, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για νόμισμα μιας όχι ενιαίας εθνικά επικράτειας, μπορεί να επιφέρει μεγάλο οικονομικοπολιτικό πλήγμα στην ήδη δοκιμαζόμενη ανθεκτικότητα και συνοχή της ευρωζώνης.
Γι’ αυτό και ο Ντράγκι φρόντισε να διαμηνύσει προς πάσα κατεύθυνση όταν η ΕΚΤ έπαιρνε τα δικά της μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης πως είναι έτοιμος να προστατεύσει με όλα τα αναγκαία μέτρα το ευρώ.
Κι εδώ για άλλη μια φορά επισημαίνουμε τη διαφορά ανάμεσα σε μια Ομοσπονδιακή Τράπεζα ενός ενιαίου εθνικά κράτους και της Κεντρικής Τράπεζας της ευρωζώνης.
Η πρώτη, η γνωστή FED των ΗΠΑ, ανακοίνωσε ότι θα αγοράζει χρεόγραφα διασφαλισμένα με υποθήκες αξίας 40 δισ. δολαρίων μηνιαίως και ότι θα κρατά ταυτόχρονα το βασικό τους επιτόκιο σε «εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο». Το δεύτερο επιτυγχάνεται γιατί μπορεί να επιτευχθεί το πρώτο.
Έτσι μπορούν οι ΗΠΑ να διατηρούν χαμηλά την τιμή του δολαρίου, να επωφελούνται από τις φτηνές εξαγωγές και ταυτόχρονα η θέση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος να μην απειλείται. Για να είμαστε πιο ακριβείς, αυτό δεν είναι μόνο επίτευγμα οικονομικών αποφάσεων αλλά και αντανάκλαση της δεσπόζουσας θέσης των ΗΠΑ και του νομίσματός τους στον κόσμο. Η φράση που ήταν γραμμένη στα αυστριακά κανόνια («αυτό είναι το τελευταίο επιχείρημα των βασιλιάδων») θα μπορούσε να ήταν γραμμένη και στα κανόνια των αμερικάνικων αεροπλανοφόρων που υπερασπίζονται την ισοτιμία του δολαρίου με τα πιο πειστικά… επιχειρήματα.
Βέβαια, μέχρι να ηχήσουν τα κανόνια μιας νέας σφαγής παγκόσμιου ή περιφερειακού ενδιαφέροντος, ο παγκόσμιος γεωπολιτικός ανταγωνισμός… επιστρέφει στην οικονομία αφού δεν μπορεί να ολοκληρωθεί και να βρει διέξοδο. Κινήσεις αμφισβήτησης της δολαριακής αποθεματικότητας έχουν εκδηλωθεί: η συναλλαγματική ζώνη Ιαπωνίας-Κίνας, αντίστοιχη ανακοίνωση της Ρωσίας για αγοραπωλησίες του μαύρου χρυσού όχι πάντως σε δολάρια. Η Κίνα μάλιστα πρόσφατα ανακοίνωσε ότι θα μετατρέψει σε ράβδους χρυσού ένα μεγάλο συναλλαγματικό απόθεμα σε δολάρια και αμερικάνικα κρατικά ομόλογα που διακρατεί.
Τι θα κερδίσει από αυτή την αμφισβήτηση το ευρώ; Όχι και πολλά πράματα…

19 Οκτ 2012

ΩΜΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ
Λίστες για κάθε χρήση

Εντείνεται καθημερινά η αστάθεια στο κυρίαρχο αστικό μπλοκ εξουσίας. Ο -με τα χίλια ζόρια- σχηματισμός της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ αποδεικνύεται ολοένα και πιο αδύναμος να προωθήσει με μια σχετική αξιοπιστία και προοπτική την πολιτική για την οποία τον στήριξαν και τον προώθησαν τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Από τη μια, οι λαϊκές και ερ-γαζόμενες μάζες που αντιστέκονται μαζικά στη βάρβαρη αυτή πολιτική, και, από την άλλη, η ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που, στο περιβάλλον της κρίσης, μεταφράζεται σε ένταση των πιέσεων και των εκβιασμών προς τις χώρες της λεγόμενης περιφέρειας, και ιδιαίτερα σε χώρες με βαθιά εξαρτημένο χαρακτήρα όπως η Ελλάδα.
Πολλαπλές οι εστίες που πυροδοτούν αυτήν την αστάθεια, άλλες φορές αθέλητα, αλλά τις περισσό-τερες καθοδηγούμενα. Και, τώρα τελευταία, σε καθημερινή σχεδόν βάση και με στοιχεία... βασα-νιστικής διάρκειας. Είναι πολλές πια οι φορές που το ντόπιο αστικό πολιτικό προσωπικό μοιάζει σαν να μην ξέρει «από πού του ’ρθε». Και, απ’ ό,τι φαίνεται, η περίφημη υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» είναι μια από αυτές.
Εντελώς «ξαφνικά», λοιπόν, και με καθυστέρηση δύο χρόνων, γίνεται γνωστή η ύπαρξη λίστας 1.991 ελλήνων μεγαλοκαταθετών στο υποκατάστημα της HSBC στην Ελβετία. Λίστα την οποία είχε στείλει επισήμως στον τότε Έλληνα Υπουργό Οικονομίας, Γ. Παπακωνσταντίνου, η Κρ. Λαγκάρντ, από τη θέση, τότε, της Υπουργού Οικονομίας της Γαλλίας. Η λίστα αυτή αποτελούσε κομμάτι της περιβόητης «λίστας Φαλτσιάνι», δηλαδή της λίστας 24.000 ονομάτων με κρυφές καταθέσεις στην εν λόγω τράπεζα, την οποία υπέκλεψε ο υπάλληλός της ονόματι Φαλτσιάνι και την οποία διοχέτευσε προς διάφορες κατευθύνσεις.
Για δύο ολόκληρα χρόνια, λοιπόν, η «λίστα Λαγκάρντ» περιφερόταν από συρτάρι σε συρτάρι για να «θαφτεί» τελικά, μέχρι την ανάσυρσή της εδώ και μερικές μέρες. Οι ευαγγελιστές της «διαφάνειας», οι άοκνοι τιμωροί της «φοροδιαφυγής» κρύβονται σήμερα πίσω από το δάκτυλό τους σε σχέση με τη λίστα αυτή. Και πετούν ο ένας την «καυτή πατάτα» στον άλλον. Από το Βενιζέλο στον Παπακωνσταντίνου και από εκεί στο Διώτη και τον Καπελέρη, τους πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ. «Δεν ήξεραν», «δεν την είδαν», «δεν ήταν αρμόδιοι» και διάφορα άλλα φαιδρά, ενδεικτικά της α-μηχανίας τους. Αμηχανία που οφείλεται, κυρίως, στη διαπίστωση όσων εμπλέκονται ότι οι ιμπερι-αλιστικοί κύκλοι που κρύβονται πίσω από την ανάσυρση της λίστας δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν πολιτικά πρόσωπα και πολιτικούς σχηματισμούς προκειμένου να προωθήσουν τα ιδιαίτερα συμ-φέροντά τους στην περιοχή και ευρύτερα. Δεν είναι τυχαίο το ότι αυτή η εξέλιξη συνέπεσε με την ένταση μεταξύ κυβέρνησης και ΔΝΤ σε σχέση με τα προωθούμενα μέτρα, αλλά και με τις συνολι-κότερες κινήσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ν.Α. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Ούτε είναι τυχαίο ότι η υπόθεση Τσοχατζόπουλου -παρά τη φυλάκισή του- εξακολουθεί να αναδύει μπόλικη πολιτική μπόχα (που αγγίζει τα όρια μαφιόζικων συναλλαγών) και απειλές για αποκαλύψεις προσώπων και πραγμάτων.
Είναι πράγματι εντυπωσιακή η ταχύτητα με την οποία «ξηλώνεται» η, για δεκαετίες, πολύτιμη ε-φεδρεία του συστήματος, το ΠΑΣΟΚ. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα δέχονται λίγες πιέσεις. Η άλλη περίφημη λίστα, με τους 36 πολιτικούς που θεωρούνται ύποπτοι παράνομου πλουτισμού, «δείχνει», μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τους «Ανεξάρτητους Έλ-ληνες» αλλά και τον Κωνσταντόπουλο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ανεξάρτητα με το πού θα καταλήξουν όλες αυτές οι «αποκαλυπτικές» μεθοδεύσεις, αυτό που δείχ-νουν είναι την έκταση και το βάθος της εξάρτησης της ντόπιας άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Όλο το ντόπιο αστικό μπλοκ ε-ξουσίας είναι δεμένο με χίλια μύρια νήματα τα οποία κάθε τόσο μετατρέπονται σε θηλιές. Από την υπόθεση Ζαχόπουλου και τις υποκλοπές, στο Βατοπέδι και τη Ζήμενς και από κει μέχρι σήμερα, οι κατά καιρούς «αποκαλύψεις» δεν αποτελούσαν παρά μοχλούς πίεσης για την ευθυγράμμιση των πολιτικών επιλογών της ντόπιας άρχουσας τάξης. Και η αναφορά σε έννοιες όπως «διαφθορά» και «διαφάνεια», όποτε δεν αποτελούσε το Δούρειο Ίππο για την άλωση λαϊκών και εργατικών δικαιω-μάτων και κατακτήσεων, ήταν το όχημα για το εκβιαστικό σύρσιμο των πολιτικών τους υπαλλήλων όταν αυτοί δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι ή ξεκαθαρισμένοι.
Προφανώς και όλες αυτές οι πιέσεις δεν αφορούν μόνο το αστικό πολιτικό προσωπικό, αλλά και μερίδες της ντόπιας άρχουσας τάξης. Δικό της κομμάτι περιέχεται στα 1.991 φυσικά πρόσωπα της «λίστας Λαγκάρντ», αλλά και στη νέα λίστα (!!!) των 54.246 φυσικών προσώπων που από το 2009 έως το 2012 εξήγαγαν συνολικά πάνω από 22.209.295.375 ευρώ και το καθένα από αυτά πάνω από 100.000 ευρώ. Και οι λίστες αυτές (και πόσες, άραγε, ακόμη) θα χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν ώστε να πιέσουν αυτές τις μερίδες να κινηθούν προς αυτήν ή την άλλη κατεύθυνση.
Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, μόνο γέλια προκαλούν όσοι αναρωτιούνται γιατί δεν χρησιμοποιούνται αυτές οι λίστες ώστε να πετύχει το Δημόσιο «επιπλέον φορολογικά έσοδα»!!!

«Περί απαγορεύσεως δημόσιων συναθροίσεων και πορειών» στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία

Ενόψει της επίσκεψης της εκπροσώπου του γερμανικού ιμπεριαλισμού, Μέρκελ, στη χώρα μας, κι επικαλούμενη λόγους «δημόσιας ασφάλειας» και «μη διατάραξης της κοινωνικο-οικονομικής ζωής της πρωτεύσας» (sic), η Γ.Α.Δ.Α., με ανακοίνωσή της στις 8/10 προχώρησε σε απαγόρευση των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων σε εκτεταμένη περιοχή της πόλης. Νομότυπα μάλιστα και βάσει του χουντικού διατάγματος 794/1971 που βρίσκεται σε ισχύ, η τρικομματική συγκυβέρνηση προχώρησε σ΄ αυτή την κίνηση «εκτροπής» μπροστά στο φόβο να πλημμυρίσει ξανά ο λαός τους δρόμους απέναντι στη νέα αυτή πρόκληση. Είχαν προηγηθεί κι οι σχετικές δηλώσεις του Σαμαρά πως δεν θα επιτρέψει να γίνει η χώρα «ξέφραγο αμπέλι», εννοώντας προφανώς το λαό, τους αγώνες, τις διεκδικήσεις και τις διαδηλώσεις του. Κι όχι βέβαια τους φίλους του ιμπεριαλιστές –κι εχθρούς του λαού μας-, τους εκπροσώπους και τις κουστωδίες τους οι οποίοι αλωνίζουν το ήδη... ξέφραγο αμπέλι. Η απαγόρευση συνοδεύτηκε αφενός από μια πολύ μεγάλη κινητοποίηση των μηχανισμών κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, από 7.000 αστυνομικούς -σύμφωνα με τα Μ.Μ.Ε.- πραιτοριανούς των ΜΑΤ και των Ομάδων ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, ελεύθερους σκοπευτές και ΕΚΑΜ, από τοποθέτηση ατσαλένιων φραχτών, και πέντε αυρών (οχημάτων εκτόξευσης νερού υπό πίεση) σε «θέσεις μάχης», από αποκλεισμούς περιοχών και κλείσιμο κεντρικών σταθμών του μετρό. Αφετέρου, μια ολόκληρη επιχείρηση δημιουργίας κλίματος για ένα δήθεν απροσπέλαστο κέντρο, εκφοβισμού και τρομοκράτησης, ώστε ν’ αποτραπεί η μαζικοποίηση των διαδηλώσεων που είχαν προγραμματιστεί ενόψει της επίσκεψης δουλευόταν κι αυτή ιδιαίτερα έντονα με τη συνδρομή των Μ.Μ.Ε. Την ημέρα των διαδηλώσεων πραγματοποιούνταν απ’ το πρωί προσαγωγές, πολλές απ’ τις οποίες «προληπτικές», που έφτασαν τις 220, με τις 24 να μετατρέπονται σε συλλήψεις. Δεν έλειψε βέβαια η καθιερωμένη ρίψη χημικών της αστυνομίας προς τους διαδηλωτές.
Βέβαια, η πολιτική των απαγορεύσεων διαδηλώσεων και πορειών βρισκόταν πάντα μέσα στη λογική του συστήματος της εξάρτησης και της αστικής δημοκρατίας. Όποτε τα επιτελεία τους έκριναν ότι αυτές –και γενικότερα η λαϊκή κινητοποίηση και ενεργοποίηση- μπορεί να δημιουργήσουν πρόβλημα, προχωρούσαν σε απαγορεύσεις, με όποια προσχήματα. Ας μην πάμε μακριά, στο Πολυτεχνείο του 1980 με τους δύο νεκρούς, ή στο Πολυτεχνείο του 1974 και του 1977. Ας θυμηθούμε την απαγόρευση το Νοέμβρη του 1999, απ’ την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Σημίτη, των συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων επί 26 ώρες και σε μια επίσης μεγάλη έκταση, κατά την επίσκεψη ενός άλλου φίλου της ντόπιας αστικής τάξης και εχθρού των λαών. Του τότε εκπροσώπου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, Μπιλ Κλίντον. Και την άγρια, πολύωρη καταστολή της μεγάλης διαδήλωσης, που ακολούθησε στο κέντρο της Αθήνας, με ΜΑΤ και χημικά.
Η σημερινή φάση της επίθεσης, ωστόσο, έχει κατά πολύ διαφοροποιηθεί από το 1999. Πέρα απ’ το όργιο τρομοκράτησης και βίας απέναντι στο λαό, του τελευταίου δίχρονου, και η πιο πρόσφατη περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από ένταση και έξαρση των επιθέσεων των δυνάμεων καταστολής, της ποινικοποίησης και της στοχοποίησης αγώνων, εργαζομένων, πολιτικών χώρων, επιστράτευσης της λεγόμενης θεωρίας «των άκρων», που προμηνύουν το τι επιφυλάσσει το σύστημα αυτό στο λαό συνολικά, στο μέλλον. Όταν με αγριότητα και χωρίς προσχήματα τα ΜΑΤ επιτίθενται σε απλήρωτους εργαζόμενους (όπως τους εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο Πεντάγωνο στις 4/10, με 127 να προσάγονται στη Γ.Α.Δ.Α.), σε εργαζόμενους στα νοσοκομεία (όπως στο «Δρομοκαΐτειο» στις 8/10, όταν έκαναν συμβολική κατάληψη, ή στους γιατρούς του «Αγίου Σάββα», κατά τη διαδρομή της Μέρκελ και της κουστωδίας της), σε Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες έξω από το υπουργείο Οικονομικών (27/9), στο μηχανογραφικό κέντρο της ΔΕΗ (8/10), στους αγρότες στο αεροδρόμιο του Ηράκλειου Κρήτης (4/10). Επιθέσεις που συνοδεύτηκαν από προσαγωγές και συλλήψεις. Μέσα σ’ όλο αυτό το πλαίσιο τρομοκράτησης, που συμπληρώνεται συχνά πυκνά κι από άλλου τύπου «παρακάμψεις» της λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας (Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, για παράδειγμα), αλλά κι από την αναζήτηση νέου νομοθετικού πλαισίου όσον αφορά τις διαδηλώσεις για τον περιορισμό, έως και την απαγόρευσή τους, τέτοιες αποφάσεις σαν κι αυτή της 8ης Οκτωβρίου κάνουν βήματα μπροστά στην κατεύθυνση της «εκτροπής», χωρίς… επίσημη εκτροπή, απ’ την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κι ανοίγουν δρόμους, αύριο, για παρόμοιες –ή και πολύ πιο αναβαθμισμένες- τρομοκρατικές αποφάσεις. Η απάντηση απέναντι στις επιλογές αυτές του συστήματος προϋποθέτει αυτό ακριβώς που το σύστημα τρέμει: το λαό στους δρόμους!

Οι ΗΠΑ με ποιον πρόεδρο θα ενισχύσουν την επιθετικότητά τους;

Ο Λευκός Οίκος τους τελευταίους μήνες αργεί. Ο ένοικός του πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Μπαράκ Ομπάμα, οργώνει τις πολιτείες για να πείσει όσους Αμερικανούς ψηφίζουν να τον επανεκλέξουν. Το ίδιο κάνει και ο δισεκατομμυριούχος Ρεπουμπλικάνος αντίπαλός του, ο Μιτ Ρόμνεϊ, που διεκδικεί πρώτη φορά το χρίσμα.
Στις 6 Νοέμβρη (εθιμικά την πρώτη Τρίτη του Νοέμβρη κάθε τέσσερα χρόνια) θα εκλεγεί ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι ένα «πλανητικό γεγονός», γι' αυτό και όλα μοιάζουν να περιστρέφονται, εδώ και καιρό, γύρω από αυτό. Βέβαια το γεγονός, και σε πρώτο πλάνο, ήταν και παραμένει ένα υπερθέαμα που κορυφώνεται την ημέρα των εκλογών. Κατά συνέπεια τα ερωτήματα που αφορούν τα ουσιαστικά ζητήματα, τόσο σε ό,τι αφορά τα εσωτερικά όσο και τα διεθνή μέτωπα των ΗΠΑ, πρέπει να αναζητηθούν στις αθέατες πλευρές αυτής της διαδικασίας.
Στο τυπικό της μέρος αυτή η διαδικασία ακολουθεί τα καθορισμένα στάδια τα οποία διαδραματίζονται με άξονα το τηλεοπτικό κοινό. Και αυτό είτε πρόκειται για στημένες συγκεντρώσεις/ομιλίες είτε για τα περίφημα «ντιμπέιτ». Τα οποία «ντιμπέιτ», αν και οι γνώμες των αναλυτών διίστανται στο κατά πόσο είναι καθοριστικά για την ήττα ή τη νίκη των δύο μονομάχων στις εκλογές, θεωρούνται το κρισιμότερο στοιχείο της προεκλογικής μάχης. Άλλωστε όλοι συμφωνούν πως οι εντυπώσεις της τελευταίας στιγμής παίζουν σημαντικό ρόλο στην τελική έκβαση. Όπως, για παράδειγμα, κάποιες μικρές κινήσεις (λεκτικά ατοπήματα, άστοχες παρεμβάσεις, σολοικισμοί κ.λπ.) που «μπορεί να έχουν μεγάλη δυναμική και να δημιουργήσουν σοβαρές εντυπώσεις ανάμεσα στους ψηφοφόρους» υποστηρίζει ο Μάθιου Μπάουμ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Χάρβαρντ. Ωστόσο τη δυναμική αυτών των «μικρών κινήσεων» τη δημιουργούν και την αναδεικνύουν, μέσω των ΜΜΕ, τα διάφορα κέντρα και τα επιτελεία τους που είναι πίσω από τους υποψήφιους και οι οποίοι είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές του όλου εκλογικού «σόου».
Έτσι λοιπόν και στο πρώτο από τα τρία προεδρικά ντιμπέιτ, που πραγματοποιήθηκε την προπερασμένη Τετάρτη στο Ντένβερ και είχε θέμα την εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αδιαμφισβήτητος νικητής των εντυπώσεων αναδείχθηκε ο Μιτ Ρόμνεϊ. Ωστόσο, και όπως σωστά παρατηρείται από διάφορες μεριές, αυτό αφορά την επίπλαστη πραγματικότητα ενός καλοστημένου τηλεοπτικού θεάματος. Και πως αν διαβάζαμε σε κείμενο την απομαγνητοφώνηση του ντιμπέιτ, η διαφορά στις επιδόσεις των δύο υποψηφίων δεν θα ήταν καθόλου εμφανής και μάλλον θα περνούσε απαρατήρητη. Όμως η τηλεόραση είναι τηλεόραση και το κείμενο, κείμενο!
Σημειωτέον, πάντως, πως πολλοί αναλυτές στο πεδίο αυτό θεωρούσαν ότι ο Ομπάμα πλεονεκτούσε του αντιπάλου του. Ως γνωστόν, η αναμόρφωση του συστήματος υγείας και η φορολογική μεταρρύθμιση συγκροτούσαν το «όραμα» του Ομπάμα στις προηγούμενες εκλογές. Το γεγονός ότι το «όραμα» αυτό δεν έδωσε εντυπωσιακά αποτελέσματα ξεπερνιέται από το επιτελείο του Ομπάμα με τη δικαιολόγηση της ανάγκης περισσότερου χρόνου, δηλαδή μιας δεύτερης θητείας!
Ακολουθούν άλλα δύο ντιμπέιτ στις 16 και 22 Οκτώβρη με θέμα την «εξωτερική πολιτική». Ένα πεδίο που το επιτελείο του Ομπάμα το θεωρούσε λιγότερο πλεονεκτικό, μια και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα καταλογίζει σοβαρή στασιμότητα και αναβλητικότητα στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής στα τέσσερα προηγούμενα χρόνια της θητείας του.
Πάντως και οι δύο μονομάχοι στην πρώτη τηλεοπτική αναμέτρησή τους έδειξαν να επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους στη λεγόμενη και πολύπαθη «μεσαία τάξη». Να την πείσουν ότι νοιάζονται για την καλυτέρευση της καθημερινότητάς της που έχει πληγεί πολύ σοβαρά από την οικονομική κρίση. Και αυτό θα κάνουν λίγο-πολύ και στα επόμενα δύο. Όμως ποια ακριβώς είναι αυτή η μεσαία τάξη και πώς αναλύεται η διαστρωμάτωσή της; Είναι ένα ερώτημα, αν και γενικά υποστηρίζεται πως το 80% των Αμερικανών τοποθετούν (ή θέλουν να τοποθετούν) τον εαυτό τους σε αυτή την κατηγορία! Από την άλλη, ως γνωστόν, σχεδόν το 50% του συνολικού εκλογικού σώματος απέχει από την ψηφοφορία. Άρα η όλη προσπάθεια βρίσκεται στο να πειστεί ο ένας στους 10 ή 12 ψηφοφόρους που παραμένει αναποφάσιστος μέχρι και την τελευταία στιγμή. Όμως η «μεσαία τάξη» και ο «κοινός νους» πρέπει να πειστεί και για άλλα πράγματα, περισσότερο σημαντικά, και τα οποία αφορούν επιπτώσεις και συνέπειες στο εσωτερικό από την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ. Στόχος να διαμορφωθεί και να στηθεί ένα γενικότερο πλαίσιο αποδοχής των ληστρικών επιθέσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ανά τον κόσμο. Από αυτή την άποψη δεν είναι πάντα τόσο απλά τα πράγματα. Με την έννοια πως οι διαμορφούμενες τάσεις στα βασικά κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ δεν βρίσκουν άμεσα και με τον απαιτούμενο αυτοματισμό έκφραση στα ευρύτερα στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας.
Και απ' ό,τι φαίνεται σήμερα σε σχέση με τις τάσεις που διαμορφώνονται στα ηγετικά κέντρα των ΗΠΑ, ο βαθμός αυτής της αναντιστοιχίας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο και καθοριστικό σημείο. Διότι είναι κάτι παραπάνω από φανερό πως η κυρίαρχη τάση σήμερα αλλά και η συνισταμένη των διαφόρων τάσεων του αύριο, αφορά την ένταση της επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Το είπε ωμά ο Ρόμνεϊ σε μια από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του. Μιλώντας και αναπτύσσοντας το προσωπικό του ενδιαφέρον για το Μεσανατολικό δήλωσε πως «η πορεία προς την ειρήνη είναι σχεδόν... απολύτως αδιανόητη»! Στη συνέχεια αυτή του η δήλωση θεωρήθηκε από πολλούς αναλυτές γκάφα ολκής και το επιτελείο του πάσχιζε να τη διορθώσει μετά. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι το «τι είπε» αλλά ότι «το είπε» και έτσι όπως το είπε: απλά και παστρικά! Αλλά, όπως είναι γνωστό, από παιδί και από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια…
Μέχρι και τρεις μήνες πριν ο Ομπάμα θεωρούταν ο σίγουρος νικητής αυτής της αναμέτρησης. Τώρα δίνει μάχη στήθος με στήθος με τον Ρόμνεϊ (τελευταίες δημοσκοπήσεις μάλιστα δίνουν στον δεύτερο και ένα μικρό προβάδισμα).
Πάντως, και για τα μέχρι στιγμής δεδομένα, το ποιος τελικά θα εκλεγεί πρόεδρος μπορεί να μην έχει κριθεί για πολλούς και διάφορους λόγους ακόμη. Κάποια άλλα πράγματα όμως, και στις βασικές τους πλευρές, σίγουρα έχουν δρομολογηθεί. Δηλαδή οι κατευθύνσεις που θα ακολουθήσει ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου έχουν και σε μεγάλο βαθμό προδιαγραφεί από τα πριν. Βέβαια το πρόσωπο (δηλαδή τα διάφορα επιτελεία και κέντρα που στηρίζουν τον κάθε υποψήφιο) δεν στερείται κάποιας σημασίας. Και στον βαθμό που έρχεται να παίξει κάποιο ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή, αυτός ο ρόλος συναρτάται με την ικανότητά συγκερασμού των διάφορων τάσεων σε ό,τι αφορά την επιλογή τακτικών αλλά και συμμαχιών. Πάνω απ' όλα όμως συναρτάται με την αποτελεσματική υπεράσπιση και προώθηση των συμφερόντων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κατά συνέπεια, και για να το πούμε κάπως διαφορετικά, το αστάθμητο της κάλπης σε ό,τι αφορά τις αμερικάνικες εκλογές είναι περιορισμένο σε πολύ μεγάλο βαθμό. Άρα και η πιθανότητα κάποιων εκπλήξεων βρίσκεται κάτω από όριο του λεγόμενου «στατιστικού λάθους». Αν όμως, και παρ' όλ' αυτά, υπάρξει περίπτωση κάποιου «λάθους», τότε, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός διαθέτει τους κατάλληλους μηχανισμούς διόρθωσής του. Σε κάποιες περιπτώσεις τόσο αποφασιστικά όσο και βίαια!
Χ. Β.

Τσάβες: Καθαρή νίκη, μεγάλη συμμετοχή

Μπορεί να είναι υπερβολή πως ήταν η τέλεια νίκη, αλλά στα σίγουρα ήταν μεγάλη και καθαρή και μάλιστα -γεγονός ασυνήθιστο- επίσημα αποδεκτή από τον ηττημένο. Με μικρότερο ποσοστό από το 2006 αλλά με οκτακόσιες χιλιάδες παραπάνω ψήφους, ο Ούγκο Τσάβες υποστηρίχτηκε από 8,1 εκατομμύρια ψηφοφόρους, συγκεντρώνοντας σχεδόν το 55% των 15 εκατομμυρίων πολιτών που πήγαν στις κάλπες των προεδρικών εκλογών. Ποσοστό συμμετοχής πάνω από 80%, εντυπωσιακό, που δίνει σημαντικότερη διάσταση στην επικράτηση του Τσάβες, ο οποίος θα ορκιστεί τον ερχόμενο Γενάρη για την τέταρτη εξαετή θητεία του στο Μιραφλόρες.
Παρά τα οξυμένα κοινωνικά ζητήματα και το πρόβλημα της υγείας που τον ταλαιπώρησε ο Τσάβες κατάφερε να ξανασυσπειρώσει τα πλατιά φτωχά λαϊκά στρώματα, να επωφεληθεί από την οικονομική ανάκαμψη των τελευταίων χρόνων και να ξεπεράσει ευκολότερα από όσο ανέμεναν ακόμη και οι οπαδοί του την ενωμένη δεξιά αντιπολίτευση που στοιχήθηκε πίσω από τον σαραντάχρονο Ενρίκε Καπρίλες, δημοφιλή κυβερνήτη της Μιράντα. Έτσι τήρησε, σε ένα βαθμό όμως, την υπόσχεση που έδωσε μετά το αμφίρροπο και προβληματικό αποτέλεσμα των βουλευτικών του 2010 για μια συντριπτική νίκη στις προεδρικές του 2012.
Οι Αμερικανοί, που κράτησαν αυτή τη φορά πιο συγκρατημένη στάση και απέφυγαν προκλητικές πιέσεις και παρεμβάσεις, έσπευσαν να αναγνωρίσουν το αποτέλεσμα αλλά και να ζητήσουν να παρθούν υπόψη στη διακυβέρνηση της χώρας τα περίπου 6,5 εκατομμύρια που ψήφισαν την αντιπολίτευση. Τη νίκη του Τσάβες χαιρέτισαν με θέρμη οι περισσότερες λατινοαμερικάνικες κυβερνήσεις, μαζί με την Κούβα, τη Ρωσία και την Κίνα.

18 Οκτ 2012

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!
ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΕΤΡΑ!

Προσυγκέντρωση: 11:00 π.μ. - ΜΟΥΣΕΙΟ

Κάθε μέρα που περνάει ο νέος γύρος της επίθεσης που προετοιμάζουν πυρετωδώς τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της τρόικας και οι ντόπιοι κυβερνητικοί υποτακτικοί τους, παίρνει και πιο βάρβαρα χαρακτηριστικά. Το νέο «πακέτο» μέτρων γίνεται όλο και πιο βαρύ και θα φορτωθεί ολόκληρο στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων. Η ψήφισή του στη Βουλή και η εφαρμογή του θα σημάνει την ισοπέδωση όσων δικαιωμάτων και κατακτήσεων έχουν απομείνει από την αντιλαϊκή-αντεργατική επέλαση που έφεραν τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι τους τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Επέκταση της φτώχειας, της ανεργίας και της ανασφάλειας, άγρια φοροληστεία, ένταση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς.
Το θέατρο των δήθεν «σκληρών διαπραγματεύσεων» της αντιδραστικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με την τρόικα δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Αυτά θεωρείται δεδομένο ότι θα θυσιαστούν στο βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού. Εξάλλου, αυτός είναι και ο λόγος που τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στήριξαν την εκλογή αυτής της κυβέρνησης.
Οι όποιες γκρίνιες, αντιρρήσεις, διαφωνίες έχουν να κάνουν με την αγωνιώδη προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης των κομμάτων της αστικής τάξης, που καλούνται να ψηφίσουν και να εφαρμόσουν τα μέτρα αυτά. Και, κυρίως, έχουν να κάνουν με την ένταση των ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και του ΔΝΤ, με το ότι δεν τα βρίσκουν οι επικυρίαρχοι και πιέζουν-εκβιάζουν την εξαρτημένη ντόπια άρχουσα τάξη ο καθένας προς το δικό του όφελος. Οι διάφορες «λίστες» που ξεφυτρώνουν, ο ενδοαστικός καυγάς και η εντεινόμενη πολιτική αστάθεια είναι στοιχεία και προϊόν αυτών των πιέσεων και των εκβιασμών.
Ας μην υπάρχει, λοιπόν, καμία αυταπάτη για το πού οδηγεί το λαό και τους εργαζόμενους αυτή η πολιτική και όσοι την προωθούν και τη στηρίζουν. Ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα κάθε λογής «ισοδύναμα», «ρήτρες» κ.λπ. δεν είναι παρά προσχήματα για τη νομιμοποίηση της επίθεσης, αντίστοιχα με τις «κόκκινες γραμμές», την «απαγκίστρωση» και την «επαναδιαπραγμάτευση».
Ας γίνει ξεκάθαρο ότι οι μόνοι που μπορούν να υπερασπιστούν τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα είναι ο ίδιος ο λαός και οι εργαζόμενοι. Ενισχύοντας τους αγώνες και τις αντιστάσεις τους. Οργανώνοντας την πάλη τους. Παίρνοντας την υπόθεση στα δικά τους χέρια. Απορρίπτοντας το διαρκή εκβιασμό, την καθημερινή τρομοκρατία που δέχονται από τα αστικά επιτελεία και τα ΜΜΕ. Απορρίπτοντας τη μοιρολατρία και την υποταγή στους «καπιταλιστικούς μονόδρομους». Αρνούμενοι να γίνουν θυσία στο βωμό της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Αξιοποιώντας τις αγωνιστικές διαθέσεις που εκφράστηκαν και στην απεργία της 26ης Σεπτέμβρη αλλά και στις κινητοποιήσεις ενάντια στον ερχομό της Μέρκελ. Στοχεύοντας στην αγωνιστική κλιμάκωση, στον πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα.
Σε αντιπαράθεση με τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που -στις πλάτες των εργαζομένων- αναζητούν νέο ρόλο στο αστικό πολιτικό παιχνίδι. Αποκαλύπτοντας τη συνδιαχειριστική, συμβιβαστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ και της λεγόμενης «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» που, έχοντας νομιμοποιήσει την υποταγή στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, συνεχίζει να καλλιεργεί στάση αναμονής και εκλογικές αυταπάτες. Συντονίζοντας τις αντιστάσεις και όχι μέσα από την πολυδιάσπαση και τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.
Για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα! Για να ανατραπεί η πολιτική της εξάρτησης, της εξαθλίωσης του λαού και της υποδούλωσης των εργαζομένων!


Πρωτοβουλία για
ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ!

ΣΤΙΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΗ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ!
ΚΑΤΩ ΤΑ ΝΕΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΕΤΡΑ!
Προσυγκέντρωση: 11:00 πμ  -  ΜΟΥΣΕΙΟ (Πατησίων)

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ και νεοαποικιακού τύπου λεηλασία της χώρας φέρνουν παλιά και νέα μέτρα τρόικας και κυβέρνησης. Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης μπορεί να ξέβαψαν τις «κόκκινες γραμμές» τους, να εγκατέλειψαν την «επαναδιαπραγμάτευση», να ξέχασαν την «απαγκίστρωση», να πήραν πίσω την «πολιτική λύση», να παραιτήθηκαν από την «επιμήκυνση», σ’ ένα όμως παραμένουν συνεπείς: στην υποταγή στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές τους και στην κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στο λαό, ενάντια στο βιοτικό μας επίπεδο και στις καταχτήσεις μας. 
Κυβέρνηση και αστική τάξη εκποιούν το λαό και τη χώρα στους ξένους προστάτες τους ευελπιστώντας στη στήριξή τους και σε κάποιο ξεροκόμματο ως ανταμοιβή από τα “fast track” συμβόλαια και τα σχέδια ΗΛΙΟΣ. Μας εμπλέκουν στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς αδιαφορώντας για τους κινδύνους να αλεστούμε στις ιμπεριαλιστικές μυλόπετρες.
Διαφωνούν, τάχα, μεταξύ τους οι τρεις κυβερνητικοί συνέταιροι και βάζουν «προαπαιτούμενα» και «ρήτρες». Όχι για να υπερασπιστούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά γιατί διαφωνούν μεταξύ τους τα ξένα στηρίγματά τους, γιατί δεν τα βρίσκουν οι επικυρίαρχοι της ΕΕ και του ΔΝΤ-ΗΠΑ, γιατί οξύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των ξένων κέντρων και -φανερά πλέον- αντανακλώνται και στους ντόπιους υποτακτικούς τους. Γι’ αυτό και παραμένει η αστάθεια στο πολιτικό σκηνικό και έχουμε λίστες, «στικάκια» και χτυπήματα «κάτω από τη μέση». Όμως, παρά τις «διαφωνίες» τους, συμφωνούν στην «πάση θυσία» ψήφιση του νέου πακέτου βάρβαρων μέτρων (τα 11,5 δισ. που έγιναν 13,5 και όσο πάει…). Συμφωνούν στην «εδώ και τώρα» υλοποίηση των 89 «διαρθρωτικών αλλαγών» που λεηλατούν τη ζωή μας. Συμφωνούν να συνεχιστεί και να δυναμώσει η αντιλαϊκή επίθεση. Απέναντι στον εχθρό λαό, ντόπιοι και ξένοι είναι ενωμένοι…
Εργαζόμενοι, εργαζόμενες
Στις μέρες που έρχονται κρίνονται πολλά. Δεν κρίνεται η «παραμονή της χώρας στο ευρώ», η «βιωσιμότητα του χρέους» ή «η εξασφάλιση της δόσης των 31,5 δισ.» όπως θέλει η κυβέρνηση να πιστέψουμε. Αποπροσανατολίζουν, τρομοκρατούν και εκβιάζουν το λαό γιατί θέλουν να τσακίσουν τις αντιστάσεις του. Με μια «θατσερικού» τύπου επίθεση επιδιώκουν μια συντριπτική ήττα για το λαό και την εργατική τάξη. Να μας «τιμωρήσουν» για τους αγώνες του τελευταίου δίχρονου που έριξαν κυβερνήσεις, γκρέμισαν κοινοβουλευτικές ομάδες, ανέτρεψαν χρονοδιαγράμματα, έστειλαν «πρωτοκλασάτους» στα αζήτητα, όξυναν την πολιτική κρίση του συστήματος… Θέλουν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τους λαϊκούς αγώνες, να μας γυρίσουν δεκαετίες πίσω και να μην ξανασηκώσουμε κεφάλι για χρόνια. Να ισοπεδώσουν μισθούς, μεροκάματα, συλλογικές συμβάσεις, δικαιώματα, καταχτήσεις... Να αποτελειώσουν ό,τι απέμεινε από δημόσια υγεία, παιδεία, πρόνοια, ασφάλιση… Να σπρώξουν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του λαού στη φτώχεια, στην ανεργία, στην εξαθλίωση… Να πάρουν πίσω ό,τι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν τις προηγούμενες δεκαετίες κάτω από την πίεση και τους αγώνες των εργαζόμενων.
Παρά την κινηματική ύφεση των τελευταίων μηνών, παρά τις εκλογές που έπαιξαν το ρόλο τους εκτονώνοντας και αποπροσανατολίζοντας τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, παρά τον ξεπουληματικό και υπονομευτικό ρόλο των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που προκηρύσσουν απεργίες όχι για να ανατραπεί η βάρβαρη πολιτική, αλλά για να προσφέρουν «διαπραγματευτικό χαρτί» στην κυβέρνηση, οι αγώνες δεν «κουράστηκαν» όπως έχει συμφέρον να παρουσιάζει η κυβέρνηση. Οι αντιστάσεις είναι εδώ!
Οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις στην πρόσφατη απεργία της 26 Σεπτέμβρη, όπως και στην επίσκεψη Μέρκελ, έδειξαν ότι ο λαός δεν αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τη σφαγή του. Ότι τα αποθέματα της λαϊκής αντίστασης είναι ανεξάντλητα. Ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν και πρέπει να ξαναβγούν στο προσκήνιο, να μπλοκάρουν την επίθεση, να ανατρέψουν τη βαρβαρότητα. Ενάντια στον αποπροσανατολισμό και τους εκβιασμούς της κυβέρνησης, κόντρα στις απειλές και την τρομοκρατία της εργοδοσίας, ξεπερνώντας και παραμερίζοντας τους εργατοπατέρες συνεχίζουμε στο δρόμο της μαζικής λαϊκής αντίστασης-διεκδίκησης-ανατροπής. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!
Στις 18 Οκτώβρη ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΟΥΜΕ στους ΔΡΟΜΟΥΣ, ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ!
- ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ!
- ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ!
- ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ!
- ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ  ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!
Ταξική Πορεία

Στους δρόμους αγώνας και απεργία για τη ζωή και το δίκιο μας

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και το νέο δίδυμο Μερκολάντ, παρά τις κόντρες τους, αγωνιούν για να διατηρήσουν την ευρωζώνη και την ΕΕ του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Νέοι και παλιοί άνεμοι στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα της εκμετάλλευσης των λαών φέρνουν την ωμή βαρβαρότητα σαν νέα πραγματικότητα προκειμένου αυτό το σύστημα να αντιμετωπίσει την κρίση του και να συνεχίσει την καταδυνάστευση των λαών. Ούτε στη χώρα μας ούτε σε καμιά άλλη χώρα η αδηφαγία του κεφαλαίου πρόκειται να μετριαστεί σε 1 ή 2, σε 5 ή σε 15 χρόνια. Το μόνο όριο που ιστορικά έχει βάλει φρένο στη φυσική αδηφαγία του κεφαλαίου είναι αυτό που επιβάλλεται από την ισχυροποίηση της πάλης των λαών.
Αν θέλουμε να διδασκόμαστε από την ιστορία, μόνο όταν απειλήθηκε πολύ συγκεκριμένα η ύπαρξη του καπιταλισμού και οι ανατροπές και η οικοδόμηση κοινωνιών ανθρωπιάς από τους ίδιους τους λαούς μπήκαν στην ημερήσια διάταξη, μόνο τότε το καπιταλιστικό σύστημα κατέφυγε σε κεϊνσιανισμούς και άλλες υποχωρήσεις που τις ονόμασε «παροχές», «κράτος πρόνοιας» κ.λπ.
Σήμερα το σύστημα εκμεταλλεύεται την υποχώρηση των κινημάτων των λαών και περνά στην επίθεση. Όχι, δεν αποσύρεται ούτε συρρικνώνεται γενικά το κράτος! Απλώς αντιδραστικοποιείται. Αντί για γιατρούς και δασκάλους το σύστημα προσλαμβάνει αστυνομικούς, αντί για σχολεία χτίζει φυλακές και τα όποια απαξιωμένα σχολειά τα μετατρέπει σε αρένες απόρριψης και υποταγής για τα παιδιά των εργαζομένων. Το κράτος χωροφύλακας και φοροεισπράκτορας γιγαντώνεται για να διαχειριστεί την άγρια φτωχοποίηση του λαού και τη λεηλασία της χώρας από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Μέχρι και οι πενιχρές συντάξεις των κατακαμένων αγροτών που με περίσσιο μόχθο παρήγαγαν μεγάλο πλούτο άλλες εποχές, πριν η ΕΕ τους διαλύσει, μπαίνουν ανελέητα στο στόχαστρο.
Η αδηφαγία του κεφαλαίου, αν δεν αποκρουστεί από την αποτελεσματικότητα των κινημάτων των λαών, δεν πρόκειται να σταματήσει πουθενά και ποτέ.
Ειδικά στη χώρα μας ομολογούν οι ίδιοι οι «γιατροί» δολοφόνοι της ΕΕ και του ΔΝΤ πως η λεγόμενη σωτηρία τελικά ήταν καταστροφή. Άλλωστε η πραγματικότητα μιλά από μόνη της.
Ουσιαστικά η καταστροφή έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, από τότε που το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού παρέδιδε τα δικαιώματα των εργαζομένων, της αγροτιάς και της νεολαίας στον αντιδραστικό ευρω-μονόδρομο, πλουτίζοντας παραπέρα την ξενόδουλη αστική τάξη και ρημάζοντας τα δικαιώματα, τη ζωή του λαού και τη χώρα.
Σήμερα δεν επιχειρούν καν να πείσουν στα σοβαρά πως αυτά τα βάρβαρα μέτρα θα είναι τα τελευταία!!! Θέλουν να μας επιβάλουν την πραγματικότητα μιας νέας εποχής, όπου ο κόσμος της δουλειάς δεν θα έχει στο εξής κανένα δικαίωμα! Πως η στυγνή εκμετάλλευσή του θα διασφαλίζεται πλέον με μια σειρά ρήτρες και εγγυήσεις που είναι αλήθεια πως το ελεεινό πολιτικό προσωπικό παρέχει απρόσκοπτα στα ντόπια και ξένα αφεντικά του. Να τι επιχειρεί να εμπεδώσει η προκλητική επίσκεψη της εκπροσώπου της γερμανικής καγκελαρίας. Ταυτόχρονα θέλει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός να μη μείνει πίσω στο μοίρασμα της λείας της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπως έμεινε πίσω στην περίπτωση της Λιβύης.
Δεν είναι λοιπόν μόνο η σαφώς αντιλαϊκή διαχείριση των ζητημάτων της κρίσης της ευρωζώνης για την οποία αγωνιούν οι Γαλλογερμανοί και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές εντός και εκτός ΕΕ. Η βαθιά κρίση του συστήματος από την αρχή συμπλέκεται με τον άγριο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Η περιοχή μας είναι από τις περιοχές του πλανήτη που απειλούνται άμεσα με τα μεγαλύτερα δεινά αν αργήσει κι άλλο η αποτελεσματική συγκρότηση των κινημάτων των λαών. Χρειάζεται άμεσα η ενίσχυση των υπαρκτών λαϊκών αντιστάσεων που αυτό τον καιρό στη χώρα μας έχει να κάνει με τον παλλαϊκό απεργιακό ξεσηκωμό για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα. Αυτό μπορεί να κριθεί στους δρόμους, κόντρα σε κάθε λογής αυταπάτες που βάζουν τάχα πολιτικά, αλλά ουσιαστικά εκλογικίστικα και διαχειριστικά αιτήματα.
Στους δρόμους λοιπόν για να αποκρουστούν τα νέα και να καταργηθούν τα παλιά μνημόνια και τα βάρβαρα μέτρα. Στους δρόμους γιατί το φασισμό τσακίζουν αγώνες λαϊκοί. Για να σπάσουμε τη φασιστική κρατική τρομοκρατία και κάθε έκφραση του επίσημου και ανεπίσημου φασισμού.
Στους δρόμους και στην οργάνωση της αντίστασης γιατί μόνο έτσι μπορούμε να υπερασπίσουμε τη ζωή και το δίκιο μας.

ΣΕΚΑΠ. Αγώνας για δουλειά και αδιέξοδοι δρόμοι

Με την απειλή της ανεργίας να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων, προχωρά ο δεύτερος γύρος του διαγωνισμού για την πώληση της ΣΕΚΑΠ. Η πάλαι ποτέ ισχυρή καπνοβιομηχανία της Ξάνθης, αφού απαξιώθηκε για χρόνια από τις διοικήσεις της και από τις διοικήσεις της Αγροτικής Τράπεζας, εντάχθηκε στην «κακή» ΑΤΕ και οδηγείται στο ξεπούλημα ή στο κλείσιμο. Ουσιαστικά πρόκειται για το αποτέλεσμα της πολιτικής που τα δίνει όλα στο κεφάλαιο και μαζί δίνει πεσκέσι τους εργαζόμενους, που έχουν μπροστά τους τη δραματική ανατροπή των εργασιακών τους σχέσεων ή την απόλυση.
Τα τελευταία δύο χρόνια υπήρξαν αρκετές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΣΕΚΑΠ, με απεργίες, αποκλεισμούς της ΑΤΕ κ.λπ. Η αγωνιστική διέξοδος, που στην αρχή την εξέφραζαν ελάχιστοι εργάτες, κέρδιζε συνεχώς έδαφος και πολλές ήταν οι φορές που ξεπεράστηκαν οι ξεπουλημένες διοικήσεις των δύο σωματείων του εργοστασίου (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ). Δεν έγινε όμως κατορθωτό να σταματήσει ο κατήφορος. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτό που έρχεται είναι το κλείσιμο του εργοστασίου (πριν ή μετά την πώλησή του) ή, έστω, η συνέχιση της λειτουργίας του αλλά με απολύσεις και καταστρατήγηση κάθε κατακτημένου εργασιακού δικαιώματος. Σε μια περίοδο που τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο (Groupal, ΣΕΒΑΘ, ΣΕΠΕΚ, Diana κ.λπ.), που η ανεργία φτάνει στο 30% και κάθε απολυμένος είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν μπορεί να βρει δουλειά και να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για την οικογένειά του, αυτή η προοπτική βαραίνει πάρα πολύ πάνω από τους εργαζόμενους της καπνοβιομηχανίας.
Είμαστε σίγουροι ότι αυτή η προοπτική (μαζί με την ανεμπιστοσύνη στο εργατικό κίνημα και στους αγώνες του) είναι που δημιούργησε τις συνθήκες για να συζητηθεί και να κερδίσει έδαφος η πρόταση για «αυτοδιαχείριση του εργοστασίου». Μάλιστα το σωματείο πείστηκε να πάρει μέρος στον τελευταίο διαγωνισμό, χωρίς όμως να γίνει αποδεκτό στη διαδικασία της δεύτερης φάσης.
Η συγκεκριμένη πρόταση στη ΣΕΚΑΠ έρχεται να προστεθεί στην πολύ πιο γνωστή πρόταση του σωματείου της ΒΙΟΜΕ, αν και απ’ ό,τι φαίνεται περιέχει πολύ λιγότερα «κινηματικά» χαρακτηριστικά από εκείνη. Ωστόσο και οι δύο έχουν μια κοινή αφετηρία (και δεν εννοούμε το τεράστιο, κοινό πρόβλημα της δουλειάς και επιβίωσης των εργατών): την αυταπάτη ότι η κυβέρνηση μπορεί να πειστεί ή να πιεστεί να τους «παραχωρήσει» κατά κάποιον τρόπο τα εργοστάσια και έτσι να εξασφαλιστεί η συνέχιση της εργασίας τους.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι κατανοούμε απολύτως τις ανησυχίες και τα αδιέξοδα των εργατών, νομίζουμε όμως ότι όποιος αγωνιστής ή συλλογικότητα αγωνιά για την υπόθεση του κινήματος και του λαού οφείλει σεμνά αλλά καθαρά να παίρνει θέση. Να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να αντιπαρατίθεται με απόψεις που τις θεωρεί λαθεμένες.
Καταρχήν ας θέσουμε κάποια γενικά ζητήματα:
Είναι αυτονόητο ότι κάθε αριστερή οργάνωση που θέλει να αναφέρεται στην εργατική τάξη και στον λαό δεν μπορεί παρά να στέκεται με απόλυτο τρόπο στο πλευρό των εργαζομένων που παλεύουν για τα δικαιώματά τους, πολύ περισσότερο για το δικαίωμά τους στη δουλειά (ΣΕΚΑΠ, ΒΙΟΜΕ κ.λπ). Αυτή η στάση δεν έχει μόνο την πλευρά της αλληλεγγύης ή την «ανθρώπινη» πλευρά (εξεύρεση των βασικών πόρων ζωής), που σίγουρα την έχει, αλλά κυρίως την ταξική της πλευρά, δηλαδή την υπεράσπιση εκείνου του όρου (εργασία) που είναι απαραίτητος για τη συγκρότηση και πάλη της εργατικής τάξης.
Η σημερινή συγκυρία, δηλαδή η ολομέτωπη, στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ενάντια στην εργατική τάξη και στον λαό δημιουργεί τραγικές καταστάσεις για την πλειονότητα των λαϊκών στρωμάτων. Καταστάσεις πρωτόγνωρης φτώχειας, εξαθλίωσης, ανασφάλειας και ανεργίας, που επιδρούν καθοριστικά στη στάση των εργαζομένων.
Τα τελευταία χρόνια έχουν ξεσπάσει πολύ σημαντικοί και μαζικοί αγώνες, τόσο σε πανεργατικό, πανελλαδικό επίπεδο όσο και σε κλαδικό. Παρ' όλ' αυτά η οργάνωση και η πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης είναι πολύ πίσω από τις σημερινές απαιτήσεις, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε συνεχή υποχώρηση. Παράλληλα η Αριστερά (με τη σημερινή σύνθεση και συσχετισμούς) δεν θέλει και δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη να δώσει συνέχεια και προοπτική νίκης στους αγώνες αυτούς και να οικοδομήσει ένα μέτωπο αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν είναι καθόλου παράξενο να επιλέγονται αδιέξοδοι δρόμοι από πολιτικές οργανώσεις, καθώς και από ομάδες εργαζομένων και νεολαίας.
Σε αυτήν την κατηγορία των «αδιέξοδων δρόμων» κατατάσσουμε και την πρόταση για αυτοδιαχείριση των εργοστασίων, όπως προβλήθηκε από το σωματείο της ΒΙΟΜΕ και όπως συζητιέται στη ΣΕΚΑΠ. Ποια είναι τα βασικά στοιχεία αυτής της πρότασης:
α. Διεκδίκηση από την κυβέρνηση ενός νομοθετικού πλαισίου που θα κατοχυρώνει την ύπαρξη και λειτουργία συνεταιριστικών επιχειρήσεων εργατών.
β. Διεκδίκηση χρηματοδότησης μέσα από τον ΟΑΕΔ (επιδότηση νέων επιχειρηματιών, επίδομα ανεργίας) ή μέσω πίστωσης εργασίας.
γ. Απελευθέρωση των νέων επιχειρήσεων από τα παλιά χρέη των προηγούμενων ιδιοκτητών.
Προβάλλεται δηλαδή η απαίτηση να «παραχωρηθεί» (μέσω νομοθετικής ρύθμισης και χρηματοδοτήσεων) από την κυβέρνηση (του κεφαλαίου και της εξάρτησης) οικονομικός-παραγωγικός «χώρος» σε εργάτες για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να σωθεί τμήμα του παραγωγικού ιστού.
Μπορεί άραγε να γίνει στις σημερινές συνθήκες κάτι τέτοιο; Στις συνθήκες δηλαδή του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού, της τρόικας και των μνημονίων, που σαρώνουν δικαιώματα και κατακτήσεις, που διαλύουν τις δυνάμεις της εργασίας, τον παραγωγικό ιστό και πλούτο της χώρας, που οδηγούν σε καταστάσεις ερημοποίησης, με μοναδικό γνώμονα την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και τον ιμπεριαλιστών. Λέμε κατηγορηματικά όχι, δεν μπορεί να γίνει αυτό! Όταν οι απολύσεις απελευθερώνονται, το επίδομα ανεργίας εκμηδενίζεται, η εργάσιμη ημέρα επιμηκύνεται, οι συντάξεις καταργούνται και τα ΑΜΕΑ ρίχνονται στον Καιάδα, γιατί άραγε να κάνουν «παραχωρήσεις» σε κάποιους εργάτες;
Μα, θα αγωνιστούμε, θα παλέψουμε, θα πιέσουμε γι' αυτό.
Θα έρθουμε στον αγώνα, στην πάλη, στην πίεση, αφού πρώτα κάνουμε μια υπέρβαση, ένα άλμα, και πούμε ότι, έστω, το σύστημα και η κυβέρνησή του «παραχωρούν» αυτό το δικαίωμα στους εργάτες της ΒΙΟΜΕ ή της ΣΕΚΑΠ. Θα είναι πραγματικά μια πολύ σοβαρή ανάσα για τους εργαζόμενους, αφού θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά. Θα είναι όμως έτσι; Τι σημαίνει μέσα σε αυτόν τον Αρμαγεδδώνα της κρίσης και της επίθεσης, που ο «μεγάλος» τρώει τον «μικρό», εξασφάλιση πρώτων υλών, ενέργειας, ρευστότητας (δανείων), μεριδίου αγοράς, βιωσιμότητα και όλα τα συναφή; Και τι σημαίνει, παράλληλα, η εμμονή σε αυτή τη λύση (την αδιέξοδη για μας) ενός εργατικού δυναμικού το οποίο διαφορετικά θα μπορούσε να αποδεσμευτεί σε πραγματικούς ταξικούς αγώνες, με προοπτική και νίκη;
Ας έρθουμε λοιπόν σε αυτούς τους αγώνες και στην προοπτική του κινήματος. Γιατί μέχρι τώρα απλώς μιλούσαμε για μια (αδύνατη για μας) σύσταση μιας άλλης μορφής επιχείρησης, που θα γίνει αποδεκτή από την κυβέρνηση και το σύστημα.
«Τα εργοστάσια στα χέρια των εργατών. Αυτοδιαχείριση σε όλους τους χώρους δουλειάς. Όλα τα μέσα παραγωγής να περάσουν στα χέρια αυτών που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας. Από εργοστάσια σε εμπορικά καταστήματα, από εμπορικά καταστήματα σε χωράφια και αγρούς». Αυτά διακηρύσσει αυτάρεσκα η «Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ» σε πρόσφατη προκήρυξή της. Έτσι απλά, χωρίς να οργανωθούμε, να αγωνιστούμε, να ματώσουμε, να πέσουμε κάτω και να ξανασηκωθούμε, χωρίς να στήσουμε τα δικά μας όπλα πάλης, τον δικό μας ταξικό στρατό. Με μια γενική απεργία διαρκείας θα ρίξουμε τον χάρτινο πύργο της εξουσίας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ή θα τον ξεφτίσουμε σιγά σιγά με την αυτοδιαχείριση. Θαρρείς και ζουν αλλού, κάπου στη Ρωσία του ’17, ή απλώς πιστεύουν ότι άπαξ και το διακηρύξουν, θα γίνει!
Αυτά δεν απλώς μια δήθεν επαναστατική φανφάρα. Ουσιαστικά είναι μια απόλυτη υποτίμηση της εργατικής τάξης. Αυτής που τα τελευταία χρόνια μάτωσε στις διαδηλώσεις και στις απεργίες, που πετάχτηκε στην ανεργία και βούλιαξε στην εξαθλίωση, που δεν κατάφερε παρά μονάχα μεμονωμένες επιτυχίες, αλλά έμαθε και μαθαίνει μέσα από τη σκληρή ταξική πάλη ότι απέναντί της έχει έναν βάρβαρο ταξικό εχθρό, που επιτίθεται με όλα τα όπλα του, που δεν ξεγελιέται, δεν καταλαβαίνει από παρακάλια, δεν αλώνεται από μέσα, αλλά μόνο ανατρέπεται. Και αν τους όρους ανατροπής δεν τους έχει στήσει ακόμη, μαθαίνει ότι δεν μπορεί να τους στήσει ούτε με άλματα στο κενό ούτε με προσγείωση στο δήθεν εφικτό των αυτοδιαχειριζόμενων, αμεσοδημοκρατικών «νησίδων». Μαθαίνει ότι μπορεί να τους στήσει μέσα από αγώνες, στόχους και μέσα πάλης που αντιστοιχούν στους σημερινούς ταξικούς συσχετισμούς, που γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο θα μπορεί να τους βαδίσει, να τους αναβαθμίσει και να τους φέρει μέχρι τη νίκη.
Έχουμε βέβαια την πεποίθηση ότι τέτοιες απόψεις και τέτοια «απογείωση» δεν θα βρούμε στη συντριπτική πλειοψηφία των εργατών της ΣΕΚΑΠ και της ΒΙΟΜΕ και εννοούμε αυτούς που υποστηρίζουν την υπόθεση της αυτοδιαχείρισης. Όμως αυτές οι απόψεις κυκλοφορούν στην «πιάτσα» και επηρεάζουν αγωνιστές, δημιουργούν αυταπάτες και αποπροσανατολισμούς κα πρέπει να απαντώνται.
Για να μην μπαίνουν εμπόδια στους πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες, που αναδεικνύονται συνεχώς μέσα από τις μάχες με το σύστημα, όπως αυτοί που έχουν ήδη αναδειχθεί στη Χαλυβουργία, στη ΒΙΟΜΕ, στη ΣΕΚΑΠ. Γιατί είναι αυτοί οι πρωτοπόροι που πρέπει να σηκώσουν στις πλάτες τους την ευθύνη και την προοπτική της τάξης τους.

ΒΙΟΜΕΤ. Η αγωνία των εργαζομένων και οι αυταπάτες των «αλληλέγγυων»

Από το 2011 οι εργαζόμενοι στη ΒΙΟΜΕΤ στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας και, καθώς η διεύθυνση την… παράτησε αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζόμενους, αποφάσισαν να καταλάβουν το εργοστάσιο και να διεκδικήσουν την επαναλειτουργία του.
Η ΒΙΟΜΕΤ παραγωγός οικοδομικών υλικών αποτελούσε στην ουσία θυγατρική του ομίλου Φιλίππου (Φιλκεράμ) που βρίσκεται σε πτώχευση, από τον οποίο νοίκιαζε –και ακόμα νοικιάζει– τα βασικά μηχανήματα παραγωγής, ενοίκιο που λήγει ύστερα από δύο χρόνια περίπου.
Οφείλουμε να διαχωρίσουμε δύο επίπεδα σε αυτή την υπόθεση.
Είναι ένα ζήτημα η υπαρκτή αγωνία των εργαζόμενων να υπερασπίσουν τις θέσεις εργασίας τους, να υπερασπίσουν την εργασιακή τους ιδιότητα και να μην αποδεχτούν την ανεργία, πολύ περισσότερο όταν (όπως και στην περίπτωση της γειτονικής Φιλκεράμ) η υπαγωγή σε διαδικασία πτώχευσης δεν έχει οδηγήσει πουθενά σε κάποια ευνοϊκή για τους εργαζόμενους προοπτική…
Είναι ένα άλλο ζήτημα όμως οι αυταπάτες και οι ονειροπολήσεις κάθε είδους γύρω από το «αυτοδιαχειριστικό πείραμα» που εξελίσσεται στην ΒΙΟΜΕΤ, ειδικά από τους χώρους που δηλώνουν «αλληλέγγυοι» στο εγχείρημα. Οι ονειροπολήσεις για μια διαχείριση της κρίσης που θα γίνεται από τη μεριά των εργατικών συμφερόντων διακινούνται συστηματικά τόσα χρόνια, έχουν ως βάση ένα κοινό ιδεολογικό σώμα στο πώς να «βλέπουν» το καπιταλιστικό σύστημα (ή…καλύτερα να μην το βλέπουν!) και με κάθε ευκαιρία αναζητούν την παραδειγματική δικαίωση. Στην περίπτωση της ΒΙΟΜΕΤ, θεώρησαν ότι τη βρήκαν.
Βέβαια είναι αλήθεια πως τα δύο αυτά επίπεδα κάθε άλλο παρά δεν… συναντιούνται στην πρόταση του σωματείου των εργαζομένων όπου υιοθετούνται στην ουσία οι αυταπάτες για τις οποίες έγινε λόγος. Οι εργαζόμενοι βέβαια ισχυρίζονται πως ποτέ δεν ανέφεραν οι ίδιοι τον όρο «αυτοδιαχείριση» στις προτάσεις τους, σε αντίθεση με τους «αλληλέγγυους» πολιτικούς χώρους όπου ο όρος αυτός έχει την τιμητική του σε κάθε τους τοποθέτηση. Σε κάθε περίπτωση όμως οφείλουμε να διαχωρίζουμε τα δύο αυτά επίπεδα (ανάγκες των εργαζομένων - αυταπάτες των πολιτικών χώρων).

Η πρόταση του σωματείου
Η πρόταση του σωματείου στηρίζεται στη δημιουργία ενός παραγωγικού συνεταιρισμού που θα αναλάβει τη λειτουργία και διαχείριση της παραγωγικής μονάδας κατά το παράδειγμα ενός παρόμοιου συνεταιρισμού που συστάθηκε την προηγούμενη δεκαετία από εργαζόμενους στη Δράμα προκειμένου λειτουργήσουν ένα λατομείο. Το επιχειρηματικό εκείνο πείραμα τερματίστηκε άδοξα…
Ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα αποκτήσει αρχικά κεφάλαια διεκδικώντας συνολικά για τους 70 εργαζόμενους τις επιδοτήσεις που διαχειρίζεται ο ΟΑΕΔ μέσω κοινοτικών κονδυλίων για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η πολιτική απόφαση από το υπουργείο Ανάπτυξης. Όσο για τα ενοικιαζόμενα μηχανήματα, διεκδικούν την παράταση της ενοικίασης αλλά και γι' αυτό απαιτείται μια ανάλογη απόφαση και συναπόφαση με τις τράπεζες στις οποίες είναι άλλωστε υποθηκευμένα. Ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα μοιράσει σε κάθε εργαζόμενο από μία μετοχή και θα ξεκινήσει η παραγωγή.
Πριν προχωρήσει κανείς στα επόμενα βήματα (τι θα γίνει με τις αγορές κ.λπ. - εξ άλλου οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν πως σε μια πρώτη φάση διατηρούν επαφές με ένα βασικό δίκτυο πελατών και προμηθευτών), ήδη υπάρχουν ανοικτά ερωτήματα. Και το πρόβλημα εδώ δεν βρίσκεται τόσο στην κριτική την οποία τους άσκησε το ΚΚΕ πως θα «γίνουν καπιταλιστές», αλλά ακριβώς στο αντίθετο: Αν, με τη συγκατάθεση της κεντρικής εξουσίας, στις σημερινές συνθήκες της βάρβαρης επίθεσης θα… επιτραπεί στους εργαζόμενους να γίνουν καπιταλιστές. Σε αυτή την περίπτωση τι εναλλακτικά σενάρια υπάρχουν για την αρχική χρηματοδότηση του εγχειρήματος;
Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε πως το ζήτημα της αρχικής κεφαλαιακής εκκίνησης λύνεται με κάποιον τρόπο, όπως επίσης και αυτό της αρχικής εμπορικής λειτουργίας και διάθεσης των προϊόντων, πώς θα προχωρήσει παραπέρα η επιχείρηση; Τι πλάνο υπάρχει για τους ανταγωνιστές (εγχώριους και ξένους), τι επιπτώσεις θα υπάρξουν από την κρίση που εκδηλώνεται πολύ έντονα στον χώρο των οικοδομικών δραστηριοτήτων, και πώς θα αποφύγουν οι εργαζόμενοι το ενδεχόμενο εκεί που τώρα μόνο τους χρωστούν (δεδουλευμένα κ.λπ.) να βρεθούν στην κατάσταση να χρωστάνε οι ίδιοι σε όλους αυτούς τους «ευγενείς» κυρίους, δηλαδή στα αρπαχτικά, από τους οποίους σήμερα απαιτούν να δοθεί λύση;
Έπειτα τα προϊόντα που παράγει η ΒΙΟΜΕΤ δεν απευθύνονται σε ένα πλατύ καταναλωτικό κοινό μέσω του οποίου θα μπορούσε να οργανωθεί μία κίνηση αλληλέγγυας καταναλωτικής υποστήριξης. Επιπρόσθετα, η κατάληψη της ΒΙΟΜΕΤ πραγματοποιείται σε ένα (προς το παρόν) άνυδρο τοπίο, όπου δεν έχει εκδηλωθεί ένα μαζικό κίνημα καταλήψεων των εργασιακών χώρων από τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόλυσης, κίνημα που από μόνο θα έθετε μια άλλη προοπτική. Δεν λέμε ότι ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά προς το παρόν δεν υφίσταται και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που θέτουμε αποκτούν μεγαλύτερο βάρος. Φυσικά, πολλοί ισχυρίζονται πως η ΒΙΟΜΕΤ είναι μόνο η αρχή. Αλλά αρχή για ποιο πράγμα;

Οι αυταπάτες των «αλληλέγγυων»
«Μπορούμε καλύτερα από τα αφεντικά» δηλώνεται στην αφίσα υποστήριξης. Δηλαδή, μπορούμε στο καπιταλιστικό πλαίσιο να είμαστε πιο κερδοφόροι από τα αφεντικά; Ποιο αποτελεσματικοί εκμεταλλευτές ή πιο αποτελεσματικοί έμποροι; Είναι σίγουρο πως πολλοί μιλάμε για καπιταλισμό αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο πως εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα, το ίδιο σύστημα.
Το κοινό ιδεολογικό σώμα που «δονεί» όλους αυτούς που στο πρόσωπο της αγωνίας των εργαζομένων της BIOMET βλέπουν τις ονειροπολήσεις να παίρνουν σάρκα και οστά δεν είναι άλλο από αυτό των πολύμορφων νησίδων αυτοδιαχείρισης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης που χωρίς να μπουν στον κόπο να ανατρέψουν την κεντρική πολιτική εξουσία (δηλαδή, να συντρίψουν το μισητό κράτος!) θα πολιορκήσουν τον καπιταλισμό και θα τον πνίξουν. Τόσο εύκολη υπόθεση! Και φυσικά δεν εννοούμε ενός τύπου δυαδική εξουσία που πολλές φορές αναδύεται σε προεπαναστατικές ή (πολύ περισσότερο) επαναστατικές ή –έστω– εξεγερσιακές συνθήκες.
Στην πραγματικότητα η ευκολία να περικυκλωθεί και να πνιγεί ο καπιταλισμός από τις νησίδες της αυτοδιαχείρισης που θα εξαπλώνονται ραγδαία είναι κοινή με την ευκολία να περάσει η κοινωνία σε μια άλλη μορφή διακυβέρνησης ή στη «λαϊκή οικονομία» με αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών. Οι αυταπάτες και οι ονειροπολήσεις των πολιτικών χώρων που έχουν κάνει σημαία τους την κατάληψη της ΒΙΟΜΕΤ έχουν κοινή ιδεολογική αφετηρία με αυτές της επίσημης Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΚΚΕ.
Τι κι αν το κίνημα των εργοστασιακών συμβουλίων στην Ιταλία του 1920 απόδειξε ότι χωρίς επαναστατική προοπτική τα εργοστασιακά συμβούλια μπορεί να μετατραπούν στις εργοστασιακές επιτροπές «συνδιαχείρισης» της ΦΙΑΤ ή στους συνεταιρισμούς εργατών-εργοδοτών των φασιστών; Αλλά ας μην πάμε σε τόσο μακρινά χρονικά.
Τόσο στην περίπτωσης της Αργεντινής, του Σαλβαντόρ, της χώρας των Βάσκων, της Ουαλίας κ.λπ., για να αναφέρουμε μερικά σύγχρονα παραδείγματα, στην καλύτερη των περιπτώσεων τα πειράματα αυτά αν δεν ενσωματώθηκαν και δεν πνίγηκαν μέσα στον καπιταλιστικό περίγυρο, παρέμειναν περιθωριακά μπαλώματα διαχείρισης της φτώχειας και της δυστυχίας των εργαζόμενων.
Αλήθεια, αυτή είναι η προοπτική με την οποία ορισμένοι επενδύουν το σύνθημα «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»;
Και επιπλέον, επειδή η κριτική αυτή δεν γίνεται μόνο στο ιδεολογικό επίπεδο αλλά και επί συγκεκριμένων διαχειριστικών ζητημάτων, όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, πόσο είναι πραγματικά έτοιμοι οι καλεσμένοι από την Αργεντινή που αποτελούν τους κύριους εισηγητές των εκδηλώσεων αλλά και οι διάφοροι «αλληλέγγυοι» να συνεισφέρουν στην πράξη με λύσεις και εναλλακτικές προτάσεις;
Το καραβάνι αλληλεγγύης που ξεκινά στις 12/10 κάποτε θα ολοκληρωθεί και οι απαντήσεις της κεντρικής κρατικής εξουσίας, από την οποία το αυτοδιαχειριστικό πείραμα διεκδικεί λύσεις, θα είναι ρητές και ξεκάθαρες…

Τι λέμε στους εργαζόμενους

Είναι απόλυτα σεβαστή και κατανοητή η ανάγκη των εργαζομένων της BIOMET να διεκδικήσουν με την εργασιακή τους ιδιότητα το δικαίωμα στη δουλειά.
Όμως ο σεβασμός αυτός όχι μόνο δεν μειώνει, αλλά κάνει επιτακτική ανάγκη το να ειπωθούν μερικά λόγια πικρά αλλά απαραίτητα για την προοπτική αυτού του αγώνα. Γιατί η επένδυση σε μια θολή πολιτική προοπτική έχει πολύ πολύ συγκεκριμένες επιπτώσεις (εκτός των άλλων) και στη ζωή των εργαζομένων.
Η προοπτική της συνεταιριστικής παραγωγής, ακόμα και αν δεν δηλώνεται ως «αυτοδιαχείριση», δεν μπορεί να αποτελέσει στις σημερινές συνθήκες –και να υπογραμμιστεί αυτό– τη διέξοδο.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιμείνουν φυσικά να διεκδικούν τα δεδουλευμένα, να είναι συνεχές και ενεργό αίτημα της κατάληψης η κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων κ.λπ. Ακόμα και αν καταφέρουν να πετύχουν τη λειτουργία (με οποιαδήποτε «εναλλακτική») της επιχείρησης, πρέπει να έχουν ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να αποτελεί μερική και προσωρινή λύση προκειμένου να εκβιαστούν οι εργοδότες και όχι φυσικά μια λύση με προοπτική που θα την υιοθετήσουν μάλιστα και άλλοι εργαζόμενοι.
Οπωσδήποτε, η ταξική αλληλεγγύη, η συμπόρευση με άλλους εργαζόμενους που έχουν το ίδιο πρόβλημα (και αυτοί θα πολλαπλασιάζονται) είναι καθοριστικής σημασίας.
Δεν μπορούμε να πάμε παραπέρα. Ούτε να μιμηθούμε την ευκολία των λόγων με την οποία οι «αλληλέγγυοι» χώροι «φτιάχνουν ανώγια και κατώγια».
Ακόμα και με αυτές τις επιφυλάξεις μας είμαστε πραγματικά αλληλέγγυοι με τον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕΤ. Ακριβώς γιατί η αλληλεγγύη μας θέλουμε να έχει πραγματική υπόσταση!
Δ. Μ.